hayatınız matematik olsa konusu ne olurdu sorunsalı

olasılık.

mantığını anlıyorum ama problemi çözemiyorum.

al işte bu ben.

(bkz: basit sayılar)

basit adamdan basit sayı olur anca.

yukarıdaki yazarın da belirttiği gibi problemler olurdu.

toplama, çıkarma, çarpma, bölme.

benimkisi bakkal hesabını geçmezdi.

30 yaşındayım ama minyon olduğum için genelde 18 olduğuma bile ikna edemiyorum kimseyi. o yüzden kesin yaş problemleri olurdu.

(bkz: kümeler)
(bkz: boş küme)

temel kavramlar
kolay yolu olduğu halde uzun ve karmaşık yoldan çözmeye çalışan çoktur.
insanlar da bana karşı böyle. sonra sonuç neden doğru çıkmıyor.

binom açılımı falan olurdu ya öyle karmaşık sürekli bir şeyler ekleniyor veya çıkarılıyor anlamlandıramamakla beraber yaşıyoruz işte dçdbdldjlsd

parabol. çünkü para bizde gibi saçma bir espri yapmak istiyorum. tepe noktamız ve kollarımızı yönü hep negatif 3. bölgede bir parabolüm ben eğimi çok olan

içinde 0 olan çarpma işlemi.

sin(x) ya da cos(x) fonksiyonu grafiği. ikisinden biri olur, fark etmez. durmadan bir ileri bir geri gidiyorum, başa sarıp duruyorum.

uzay geometrisi.

tüm cevapların neredeyse "sonsuz " diye tanımlandığı ve her sorunun inanılmaz açmazlı olduğu uzay geometrisi.

fraktal geometri. aslında herkesin hayatı fraktalın bir parçasıdır.

limit.

bir şeylere yaklaşıyorum ama varamıyorum.

belki de denklem kurmak olurdu hayatımın konusu. tarafları hep eşitlemeye çalışmak...
bir yanım kırgınsa, öbür yanımı neşeyle toplamaya çalışmak. bir tarafım eksildiyse, başka bir taraftan fazla görünmek. ama denklemin sonu hep şu olurdu:
x yine bilinmeyen.
çünkü çoğu zaman ne istediğimi, neyi özlediğimi, kimden vazgeçtiğimi ben bile tam bilmezdim.

hayatım bir geometri sorusu olsaydı, açıların içinde kaybolurdum belki. iç açılar dar, dışa vuran hep geniş...
insanlarla aramdaki mesafeyi "radyan" cinsinden ölçerdim. herkesle aramda bir açı vardı; kimisi 90 derece, dümdüz; kimisi 180 derece, tamamen zıt.
bazılarıyla ise paraleldik: asla kesişmeden aynı yöne bakıyorduk.

bazen bir logaritma fonksiyonu gibi hissettim kendimi. yavaş yavaş büyüyen ama bir türlü büyük sayılmayan.
bazen de bir sonsuzluk sembolüydüm: içinde dönüp durduğum kendi paradokslarım vardı.
hayatım bir fonksiyon grafiği olsaydı, en düşük noktam “dip” olurdu; ama yine de limitim hep “artı sonsuz.”

belki de hayatım bir olasılık problemi.
“p(umut | hayal kırıklığı)” kaçtır?
veya “bir insan ikinci kez severse, ilkini unutmuş mudur yoksa denklemde yeni bir bilinmeyen mi açılmıştır?”
istatistik bilseydim, yaşama ihtimalimi bile yüzdeyle anlatırdım:
%70 hayal kırıklığı, %20 umut, %10 kendimden gizlediklerim.

ama belki de hayatımın matematiksel özeti en sade haliyle şudur:
toplanmayı istedim, ama hep eksildim.
çarpıldım ama bölünmeden kalamadım.
ve sonunda anladım: hayat tam sayı değil, hep kesirli bir hâl.

ebob ve ekok

dörde bölünür, yediye katlanır.

eksi işlemi olurdu bu sıralar, hayatında bir şeyler hep eksik gibi hissediyorum

problem

mutlak değer.
içimde ne olursa olsun dışarıya pozitif yansıtmaya çalışmak.

faktöriyel olabilir. çünkü göründüğünden hep daha fazlası ve o kadar şeye rağmen düzen içinde; en zordan en basite doğru açılıyor normalde.
olayım: ben! ve açılanlar hayatım değil duvarlar. :)

lisede bu konuyu işlerken benim için bu kadar anlamlı olabileceğini hiç düşünmemiştim. sevmem boşuna değilmiş...