hayatta en sevilmeyen şeyler

gürültü ve kalabalık kendinden emin ve kesin şekilde benim için en tepede hayatımı karartabilme ihtimalli şekilde duruyor.
bunu da açmak gerekirse eve gelen yeğen kalabalığı hele bir de kaliyorlarsa söz ve laf dinlemez şekilde kudurmalari, içinde bulunduğum öfke hâlini anlatmaya en azından bu dildeki kelime haznesi yeterli değildir. resmen o gürültü ve patırtı hali aklımı, içinde bulunduğum yaşın getirmesi gerektrdigi olgun davranış halini unutturur bir hale sokuyor.
sözümü hiçe sayar sekilde beni rahatsız eden cüretkar bir halde tersime hareket eden her türlü canlı cansız varlık benim için ve kendi için çok büyük tehlike arz etmektedir. hele bu durum gürültü ve ses çıkarmaksa nedenini bilmediğim bir yoğunlukta öfke ve sinir hali oluşuyor.
bu yüzden hiç bir zaman çocuk seven biri olmadım. aynı durum dedemde de gözlemlerdim, öfkeden gözleri kan çanağına dönerdi torunlar yani biz ses cikartirken ki ben cikarmazdim da.. genetik mi etken yoksa başka bir tetikleyici mi var bilmiyorum lakin bütün kararlarimi etkiler şekilde beni geriyor.

çok çalışıp az para kazanmak. gram zevkli değil.

erken kalkmak

tembellik, zamanımı boşa harcıyorum hissi, ben burda napıyorum hissi... bu böyle uzar gider

içinde insanlar olmasa dünya güzel yer aslında...

swh

aslında hiç bir şey olmayıp, iki gülümsedin diye kendini nimetten sanan insanlar.
özellikle sosyal medyada çok denk geliyor.
ya iyi biriyim ben, kalp kırmamaya özen gösteriyorum.
saçma sapan olsa bile bir şey sorana, laf atana cevap veriyorum.
iş öyle bir noktaya geliyor ki, ya diyorum ben bunu niye başıma bela ettim.

günlük hayatta karşılaşma ihtimaliniz bile olmayan insanlar onlar.
(keşke ülkede böyle bir şey olmasaydı) arada öyle büyük statü farkı var ki her cümlede ortaya çıkıyor.
yine kırmıyorsun, ama bazen kendini senden üstün görmeye çalışanlar oluyor.
sessizce uzaklaşıyorum.
en sona da mesaj kalıyor : "ya naber nasılsın? görüşemedik?"

e görüşemeyiz, normal.

akrabalar.