hayatta olduğu halde unutulan insan

işte o zaman ölür.

bunun da hesabını sorucaz, ama şimdi değil. gece olunca güneşte unutulur, ama her gecenin bir sabahı vardır.

sürdürülebilir ilişkiler ve bağlar oluşturulmayışın verdiği temel sorunlardan biri diyebilirim. aile, arkadaşlık veya duygusal ilişkilerde tatmin edici düzeyde bir bağ oluşturamayış kişilerin sosyal düzeyde kendilerini izole etmesiyle sonuçlanmaktadır. özellikle günümüz toplumu düşünüldüğünde insanların bireysel olarak ihtiyaçlarına da belirgin olarak odaklandığı ve hayat telaşının belirli bir eksende ilerlemesinden kaynaklı kendi kabuğuna çekilme daha baskın hale gelmektedir. çoğunlukla özdeğer, kendilik algısı ve benlik saygısı gibi kavramların kişi için yeterli düzeyde gelişememesinden kaynaklı bu hissi daha yoğun yaşayabilmektedir. bu düşüncenin üstesinden gelmek biraz da kişilerin kaynak farkındalığı ve sürdürülebilir ilişkiler içinde olma yoluna gitmeleri ile anlamlı düzeyde bir değişim söz konusu olabilir.

'ölmek değildir ömrümüzün en feci işi,
müşkül odur ki ölmeden evvel ölür kişi.'
yahya kemal beyatlı tespiti yapmış, ben sadece paylaşıyorum.