hayattan tatmin olmamak

bir insanın hayatını istediğini gibi şekillendirebilecek güce sahip olmasına rağmen yine de hayatı sıkıcı ve anlamsız bulması durumudur.

genelde çok zenginlerin ve hayatında hedeflediği her şeyi iyi kötü elde etmiş kişilerin sahip olduğu duygudur.

belki de insan, hedeflediği şeylerin aslında anlamsız olduğunun farkına çok geç varmaktadır. dünyanın en zengin insanı da olsanız beyninizi kemiren, "ben ne halt yiyorum" düşüncesi hep orada bir yerlerde durmakta ve zaman zaman kendisini size hatırlatmaktadır.

ben ne yapıyorum? tüm istek ve arzularım benim gerçek iradem sebebi ile mi? yoksa, saçma sapan biyolojik süreçlerin, ekonomik bir kıskacın veya gördüğüm bir takım propaganların sanki kendi isteklerimmiş gibi hissetmemin sonucu mu? gerçek benin istedikleri acaba bu karmaşa içerisinde kayıp mı oldu? acaba hayatımı aslınsa çok da anlamlı olmayan şeyler için mi harcıyorum?

bir an için dünyanın en pahalı evinde oturduğunuzu, dünyanın en pahalı arabasını kullandığınızı, dünyanın en güzel veya yakışıklı eşine sahip olduğunuzu ve istediğiniz şeyin kısa sürede gerçekleşebileceğini hayal edin. bu durumdan sıkılmanız veya herkesin hayalini kurduğu bu şeyleri normalleştirmeniz ne kadar zamanınızı alırdı? belki de bir seneyi bulmadan antidepresan kullanmaya başlayacaktınız.

belki de sanılanın aksine bu düzen en tepedekini de köleleştiriyordur. yani fakir veya kısıtlı imkana sahip birisi kendisini bu sistemin nimetlerinden yeteri kadar faydalanamadığı için hayıflanırken, en tepedeki de aslında aradığı şeyin bu olmadığı gerçeği ile cebelleşiyordur.

ota benzeyen hayattan kim tatmin olabilir ki?
aktivitelerin ya da imkanların sınırlı olması hiç yetinilecek bir durum değil.
her alanda 11tane dalla ilgilendim mi hayır.
nasıl tatmin olayım?
binlerce alan ve çokça dalları varken?
spor alanında 11 dal?
sanatta 11,
bilimde 11 vs.
herkese yaşı kadar dal biriktirmiş olsa bile az. çok az.
zaman sıkıcı, öğrenmeden, doğru düzgün gelişim gösteremeden geçerken ben buna hayat diyemiyorum. bu resmen ceset olmuş bir hayat.
dolu dolu geçirdiğim bir hayat, tatmin edebilirdi. ama bazıları için doluluk sayilabilirken benim için neredeyse hiç hayat sayılmıyor. yetmiyor bana. aç gözlü müyüm? -_-
binlerce varken 11'şer tane isterken bazılarında 1-3 bile yapamamışken cimrilik söz konusu.
hayatıma çalınmış gözüyle bakıyorum ben. çünkü gerçekleştirmek istediğim binlerce şey vardı. ama yapamıyorum.
yapmak isteyip gökten düşmelerini de beklemedim istemem de zaten öyle ama insan çok çabalayınca çok şeyler olmasa bile bir şeyler olsun istiyor. ben istedim.
siz istemediniz mi? kabul mü ettiniz hemen? ne yaptınız? ya da nasıl alışıyorsunuz, ben yapamıyorum bunu.
üstteki yazara;
hayatın amacı en'lere sahip olmak değil. sürekli kendini ve zihnini yenilemek. ülke şartlarında bu belli bir zenginlik gerektiriyordur ama amaç zenginlik değil. bu dümdüz hiç tatmin edici olmaz. işlenmesi gerek.
tatmin olma duygusu altında en'lere sahip olmak isteyenleri komik bulurum zaten. bunlar çoğu zaman boş.
üstte saydığım alanların ya da dalların birinde en olmak o en'lerin hepsinden büyük.
zenginliğin çok basit tanımlanmış hâli. onlar bana bedavaya verilse istemem. pahalılık, yakışıklılık vs. bunlar benim için tatmin edici değil.
benim olay farklı...

kişinin, kendisini sevmemesinden ve kendisiyle barışık olmamasından kaynaklanan durumdur. dünyanın en güzel yerlerine de gitse, dünyanın en iyi evlerine, arabalarına da sahip olsa, o tatminsiz, sürekli her şeyden şikayet eden iç sesinden kurtulmadığı sürece, gittiği yerlerden de, sahip olduklarından da tatmin olmayacaktır. o yüzden de kişinin kendisiyle barışmasını, kendisini sevmesini, kendisine şefkatli davranmasını sağlayacak ve o kendisine işkence eden içindeki sesi olumlu bir hale getirecek düzeyde psikoloji bilgisine sahip olması elzemdir.