hayvan gibi acı çekip mutluymuş gibi davranmak

cemal süreyya'nın bir çırpıda anlatıverdiği davranıştır.

"sen bakma bu kadar hüzünlü şeyler yazdığıma, ben çok gülerim ve gülerken hiç kimse yalan olduğunu anlayamaz."

kapalı kapılar ardında acımızı çekeriz, çekmeliyiz de ancak kapı aralandığında, kimi insan saklar gözyaşlarını. olmaz, gösteremez. ister ki kimse acıyarak bakmasın, dokunmasın yüreğine zira bu durum acısına daha da acı katar.

kaçar acıdan; mutluluğu, neşeyi tatmış, ezberlemiştir çoktan. tanıdık duygularına sarılır. her ne kadar acıya yabancı olmasa da pek muhatap olmaz onunla. acıyı da iyi tanır elbette lakin sevmediği, hoşlanmadığı bir arkadaştır onun için. o nedenle sadece gerektiği kadar sohbete dalar ve derhal keser iletişimini. en güvenilir dostlarına; mutluluğa, neşeye, huzura koşar. bu dostlar iyileştiricidir. acının girdabından korur, muhafaza eder.

sonra bir bakmış ki mutlu, neşeli, huzurlu olmuş çoktan. neyle meşgul oluyorsak o oluruz. kimlerle görüşüyorsak biz de onlara dönüşürüz. nasıl hissetmek istiyorsak o duygulara sarılırız.

bunda yanlış bir şey yok. mutlu olmayı istemek kadar doğal bir şey de yok. bunu başarabilmek, kötü arkadaştan sıyrılıp gerçek dosta koşabilmek güçlü olmayı gerektirir.

dediğim gibi tecrübe edinilmiştir. hangi duygu içerisinde kalmakta ısrar ediyorsak o duygularda boğuluruz.

doğruluk, neşe, huzur ve mutlulukta boğulalım. ben de kıyıdan kıyıdan soktum ayaklarımı şimdi. biliyoruz ki başlamak bitirmenin yarısı.
biliyorum, mutluluk birkaç kulaç uzağımda. tutar elimden tanıdık yüzler, anlatır kıymetimi bana.

güçlü görünmek ve öyle olmak zorundasındır.
başına gelen kötü bir hadiseyi anlatırken bile gülümsersin.
gardını indirdiğinde karşındaki kişi acı çektiğin yerden seni vurmasın istersin.
neler yaşamışsın ama ne kadar güçlü ve mutlusun denilsin istersin.
ve zamanla kendine bunu empoze edip, öyle olursun.

beni ifşamı etmeye çalışıyorlar

mutsuzluğumu başkalarına da bulaştırmak istemem. bu karanlık beni yutmuş zaten bir kişiyi daha çekmek haksızlık olur, vicdanımı zedeler.
dolayısıyla içim kan ağlasa da insanlara görünürken bir tebessüm etmek icap eder yani. üzmeye, moral bozmaya hakkım olamaz.

mutluluktan o kadar uzağım ki "muşluymuş" diye okudum

yapmayın olm kötüyseniz kötü olduğunuzu hissettirdin ya da mutsuzsanız bu anlaşılabilir olsun. güçlü gözükmek ya da rol yapmak zorunda değilsiniz.

duygular utanılacak şeyler değil. mutluluk da mutsuzluk da süreklilik arz etmeyecek o yüzden de rol yapmayı çok manasız buluyorum. öfke de, mutluluk da, derin ve geçmeyecek gibi duran acılar da bizim için ama en güzel yanı hepsinin zamana yeniliyor olması. birilerine güçlü görünme kaygısı en büyük güçsüzlüktür. önemli olan o dipten bir gün çıkabileceğine inanmaktır.

bu kesinlikle benim. insanlar arasında hiçbir şeyim yokmuş gibi davranıyorum gülüp eğlenmeye çalışıyorum onlarla birlikte mecbur. evet mutluymuş gibi davranıyorum. ama eve gelip yalnız kaldığımda sabahlara kadar hunharca ağladığım geceler oluyor. üstesinden gelemediğim dertlerim, baş edemediğim sıkıntılarım öyle çok ki. kimse iç yüzümün farkında bile değil. kimseye anlatmıyorum da hem zaten anlatsam ne değişir onu da bilmiyorum ya. herkes beni kendi ayakları üzerinde duran her şeyi başaran güçlü bir kadın sanıyor ama ben bu her şeyin üstesinden bir şekilde gelen kadın olmaktan o kadar yoruldum ki.

melis danişmend ablamızın büyük kaçış isimli şarkısında sarf ettiği, "siz yeter ki rahat edin, ben kan kusup kola içtim derim" sözleriyle özetlediği durum.