hayvanların sorunlu yavrularını ölüme terk etmesi

doğanın ne kadar acımasız olduğunun göstergelerinden biridir.
yavrularından bazılarını emzirmeyi reddeden bir köpek görmüştüm.

insanın doğadan daha acımasız olduğu gerçeğini değiştirmez. ödevini yapmadığı için çocuğunu öldüren baba mı dersin, kızına taciz eden baba mı dersin, yasak aşkın meyvesi diyerek bebeğini çöpe atan anne mi dersin.

hayvanlar değilde bunu insanlar yapsalar dünya daha güzel bi yer olabilirdi.

hayvan dilendirenlerin sokaklarda bulup da "bu çocuk iki aylık, fipli, tedavisi için 2500 dolara ihtiyaç var", ya da "sokakta buldum, gözleri kör, sıcak bir yuva arıyoruz, kısırlaştırma şart" dediği hayvanların çok büyük bir bölümü, ama çok büyük bir bölümü annelerinin büyümesine gerek yok deyip terk ettiği hayvanlar. hatta doğumdan hemen sonra yavrunun sakat olduğunu görürse anne kedi, daha o anda öldürür (ve bazen yer). yavru üretim hızının yüksek olduğu pek çok memeli türünde de var bu sanırım. hem mevcut yiyecekleri, anne sütünü falan (ki her zaman kıttır) türün ilerlemesine katkıda bulunmayacak bireyler için kullanılmasını, ilerde çiftleşerek bozuk genlerini devam ettirme olasılığını, hem de annenin sakat ve büyüyemeyecek bir yavruya enerji harcamasını engellemek için doğa böyle bir yol geliştirmiş olur. evrimin yolu olabildiğince sağlıklı bireyler geliştirme yoludur. (insan müdahalesi, ister hayvan üzerinden para kazanma, isterse merhamet yüzünden olsun, doğaya müdahaledir. leave the cats alone)

cinsten cinse değişebilir bu durum benim köpeğim doğum yaptığında biri ölü doğdu. almak istiyoruz izin vermiyor. alıyoruz bu sefer diğer yavrularını bırakıyor onuda yanına istiyor bizim peşimizden geliyor. yavrusu ölü de olsa bırakmak istemiyordu. ayırmamız gerektiği için köpeği ve iki yavrusunu kapattım bir kaç gün orda tuttum. sonra vazgeçti aramaktan. ölüm hayatın gerçeği...

ölümü kavrayamayan çok hayvan var. maymunlar da çocuklarının cesedini günlerce boyunlarında gezdiriyor. çürüyünce bırakıyor.

ancak sakat yavruyu terketmek için fanilik gibi soyut bir kavrama hakim olmaya gerek yok. bakıyor, kendisini ya da sürüyü geride bırakacak, diğer yavruların kaynaklarını da tüketecek, bırakıyor.

acımasızlık değil, merhamettir. sorunlu bir canlıyı yaşamaya mecbur bırakmak, sadece insan denilen hayvanın kendi ego tatmini için yapabileceği bir davranıştır.

her canlı için geçerli şu ilkeyi uygulamaktadır: güçlü olan ayakta kalır.

bunu acımasızlık olarak değerlendirmek tamamen haksızlık bence. hayvanlar bizimle aynı şartlar altında yaşamıyorlar. dışardalar, soğuktalar, yarı aç yarı tok gezmekteler. haliyle kısıtlı kaynağı, yaşama olasılığı en yüksek olan yavruya aktarmaları kadar doğal bir şey yok.

siz aynı durumda olsanız nasıl davranırdınız? diyelim 3 yavrunuz var ve savaştan kaçırmanız gerekiyor ama max 2 tanesini götürebileceksiniz. bu yavruların 2’si sağlıklı ama biri hasta ve kurtulma olasılığı düşük. bu durumda hangilerini kurtarırdınız?

kediler de yaşama tutunmaya zorlanan yavrusunu öteki yavrularına süt verebilmek için yerler. bu doğanın değil hayatın da bir kanunu, zayıf olanın elenmesi, doğal seleksiyon he

doğuda zayıf çocuğunu beslemez anne. nasılsa 5 yaşını bulmayacak der vazgeçer. elindeki kıt kaynaklarını sağlıklı yaşayacak çocuklarına harcar.

üç ay önce 6 yavrulu bir kedi çok zorlanıyordu. bir aylık olana kadar emzirmiş, mecali pek kalmamış. en zayıfını gözden çıkarmıştı. zayıf yavruda mantar, kulak uyuzu, gözünde enfeksiyon vardı. veterinere götürdüm "yaşamaz zor" dedi. çok uğraştım, hayata tutundu, şimdi bambaşka oldu. maalesef anne kedi diğerlerini hayatta tutmak için güçsüzü feda ediyor.

(bkz: doğal seçilim)