hem okuyup hem çalışmak

t: aynı anda hem eğitim görüp hem de sigortalı/sigortasız bir işte çalışan bireyin hâlini ifade eden tanım.

altı aylık bir ara sonrası hem okuyup hem çalışmaya yeniden başladım, haftanın dört günü 12 ila 13 saat arasında çalışıp diğer üç gün de okumaya çalışıyorum, mâlum son dönemde çalışmadan okumak imkansıza yakın.

bu durumun artı ve eksileri bulunmakta, bunları sıralayacak olursak:

artıları:
- standarta göre daha fazla paranın olması,
- bir şeylerle meşgul olmanın verdiği huzur,
- sosyalleşme ihtiyacının marjinal insanlarla(iş yerine göre değişir) giderilmesi,
- ekonomik özgürlük,
- iş hayatı deneyimi ve bu yönde becerilerdir.

eksileri:
- ayaklarda ya da diğer eklemlerde geçmeyen ağrı ya da şişkinlik,
- paranın harcanmaya zamanın bulunamaması,
- iş temposuna göre değişen enerji düzeyi, (genelde düşük)
- kendine harcayacak zamanın olmamasıdır.

mutlu olduğum konular hayatımı belirli bir düzene oturtmuş olmam, kırk elli kişilik arkadaş ortamını 6 - 7 kişiye indirmiş olmam gibi etkenlerin sağladığı huzur ve yalnızlık, mükemmel.

evden 1000 km uzakta geçirdiğim altı ay sonucunda yalnızlığın benim hayat tarzım olduğunu ve vaktimin %70 gibi bir dilimini yalnız başıma kendimi geliştirerek harcamak dışında bir şey yapmak istemediğimi anladım.

dramalardan ve insanlardan uzak, bakılan 7 - 8 sokak köpeği, haftalık alınan maaş, satın alınan 10 yeni kitap ile mutluyum.

olur olmasına, bir kaç seneyi ben de bu şekilde götürdüm.
şöyle bir gerçek var, ya işinde, ya da eğitiminde bi yerden sonra patlak veriyorsun, ikisinden birinde performans eksikliği yaşıyorsun.

hem iş stresini hem vize final stresini aynı bünyede yaşamaktır. gece 11 de kapanış yapıp kütüphanede sabahlayıp sabah 11 finale girip 14.00 da iş başı yaptığımı bilirim. bundan bir ay sonra hem staj hem iş stresini de deneyimleyeceğim o zaman nasıl yürüyor ikisi güncelleme yaparım.

ilkokul 5'te okuldan çıkıp eve uğramadan şimdiki i.ü. avcılar kampüsünün olduğu yerde oto elektrikçiye gidiyordum. haftalığım beş milyon...

günü 3 saat uykuyla geçiştirirken ayakta uyumayı öğrenmiştim. covid belası ile okul biraz hafiflemiş ama hastane coşmuştu. zor ve karanlık zamanlardı. şimdi öyle bir topa yeniden girer miyim bilmiyorum ama bi deli cesareti ile yapmışım o dönem öyle bir şeyler.

hem bitirme projesi yazıp hem de bir dershanede öğretmenlik yapıyordum. sonra şimdiki çalıştığım şirkete iş başvurum kabul olmuştu, o zamanlar part-time'dı tabi. bu durumu çalıştığım dershaneye bildirince 'aman hocam sezon sonu geldi şimdi biz nereden bulalım başkasını hem öğrenciler de sizi çok seviyor' geri dönüşü alınca ben de bir gurur yapıp eğitim dönemi bitene kadar aynı anda iki yerde çalışmaya başlamıştım.
tam fonksiyonel ama bitkisel bir hale bürünmüştü beynim. muhtemelen sadece bana verilen görevleri yapabiliyordum da farkında değildim. fiziksel acı hissetmediğime dair rivayetler bile var

takdir edilip, alnından öpülesi bir kimlik, kişiliktir.. saygı duyar şapka çıkartırız.
( çalışmalarına fırsat bırakmayan branş ve okul öğrencilerini tenzih ettiğim de bilinsin ama.)

modern koleliktir. evet.