poetika yazar profili

geçen yaz yaşadım. eşim denizde bende kıyıda kitaba dalmışken, oldukça da kilolu ama sevimli bi aile (karı-koca,-muhtemelen- anneleri ve 9-10 yaşlarında da bir kız -torunları veya çocukları- yanıma yaklaştı ve adam, oldukça da nazikçe "ailece bi fotografımızı çekebilir misiniz lütfen" dediler. çokta beceremem ama, diyerek artık uzattığı telefonu alıp,deklanşöre basıp iade ettim. sanırım telefon kadının, çünkü o bakıp "ay annem tam çıkmamış, rica etsem bi daha çeker misiniz" dedi. bende est. falan diye aldığım telefonla, bu şirin ama tombul topluluğu daha dikkatle ekrana sığdırmaya çalışırken farkettim ki, sorun bende de telefonda da değil: kendilerinde. benim geriye gidebileceğim bir yer yok, onlar da plajda güneşlenen sakin insanlar arasına giremeyecek, girselerde sığabilecek boşluk bulamayacak durumdalar, ne kadar birbirine yapışsalar da kiloları ekrana sığdırmıyor. hem söyleyemiyorum hem telefon ayarlarına yabancılığım nedeniylede onları uzaklaştırıp ölçeklendiremiyorum. artık 4-5 poz çekip biri belki tutar diye dua edip, tlf.u yine iade ettim. her birinde de kenardaki birinin yarım çıktığı o fotolar da doğal olarak beğenilemedi. bu sefer yaşlı şişman, çocuğu önümüze alalım, beyfendi öyle çeksin dedi de, ekibi telefona sığdırdığım bir fotoyu elde edebildik. pekte beğendiler. tam kurtuldum diye düşünüyordum ki, lütfen sizde katılın hatıra olur diye adam telefonu alıp yerini bana devretti. anlayamadığım bir uysallıkla katıldım. peşinden kadın telefonu alıp yerini eşine verdi bir foto da öyle çekildi.
sonra numaramı isteyip fotoları niyeyse bana da gönderdiler. ancak gülüp vedalaştıktan sonra ben "ne ve niye yaşadım yav" diye düşünebildim.
sanırım ta akşam eşim, 'bahçede unutmuşsun' diye telefonumu bana uzatırken farketmiş olmalı ki "bunlar kim ya" diye sorduğunda olayı hatırladım. anlattığımda gülmekten ikimizde bitap düşene kadar fotolara bakıyor, baktıkça da gülüyorduk. sonrasında yaz boyu eşim, arkadaş toplantılarında "bizimkine bakın, kendisini fit ve formda göstermek için kimleri buluyorda fotoluyor" diye, onları tüm dostlara gösterip durdu.. uzun sürede galerimde kalmışlardı.
geçenlerde ancak hatırlayıp silme şansı buldum.

flört işleriyle tüik ilgileniyor mu yav..! (bu kadar inandırıcı (!) veri ancak tüik'te olur.. :)

hani diyorum naçizane, önce flörtleşmek için kız arama adresinizi bi gözden geçirseniz de, kalite ve sözlük bahanesini, hiç mi başlığa taşımasaydınız acep..

e yaş kemale erdi.. ayrılanlar oluyor aramızdan, mesleki, akademik, komuşuluk ilişkileri falan..
sık olmamakla birlikte bazen, bir cami avlusunda tuhaf ritüellerde onlara eşlik eder buluyorum kendimi. (o kadar ki, bazen yolcu ettiğimiz kişinin, halime kahkahaları geliyor kulaklarıma.)
harbiden absürd ve komik bi durum..

e varlar.. hep vardılar.. olacaklar da.. yani azlar diye, birileri inanmıyor diye, yok canım rol yapıyorlar olmaz desek, birinden biri kendini silmiştir vb vb desek, hatta öyleleri de olsa.. ne değişecek.. gerçekler yok mu olacak..?
muhtemelen sadece kendi yaşadığımız şeyin, herkes için aynı olacağını sanmak niye..

erkeğin en insan halidir. (e tamam biraz hafif sersem, komik, çocuksu olmasının kime ne zararı var yahu. o geçici bi durum.. :)

yörenizdeki "abilik yaş farkı asgari tarifesi"ne bakacaksınız efenim. sözlüklük bişey yok. :)

bunu da nereden çıkartıyorsunuz, tanışmıyoruz bile.. :)

kendi adıma ben buna inanmıyorum. ailemin olanca ilgi ve aksi yönde ısrarına rağmen, ben avukat olmakta direndim. (yahu ben hukukun "tedavülden kaldırılabilen bir şey" olduğunu nerden bileyim. fakültede de öğretmediler. hem o yıllarda "ankarada hakimler var"dı.!)

dışardan nasıl görülüp değerlendiriliyor bilmiyorum, ilgilenmiyorum da. defalarca söyledim efenim: " kendileriyle seviyeli bir ilişkimiz var." söylenilenlere inanmayın..:)

kaderin, daa ziyade "başa çorap örmek" huyundan şikayet edilir ama, demekki örümcek bir tarafı da var.. (vay olmayan zalım kader vay.!)

ailesi buna isim verirken, eğitip yetiştirirken, üstad mehmet akif kişiliğinden haberdar değiller miydi acep. yoksa 'acaba bir umut' diye mi düşündüler.. hayat acımasız gerçeklikte malum. olmayacaksa olmuyor.. işte görüyorsunuz.

ölüm kalleştir dostlar.. en kalabalıklarda bile, bulur yolunu ve hep yalnız yakalar insanları..

ateistler istedikleri günleri istedikleri zaman dostlarıyla kutlar, eğlenirler; aynı tarihi başka kimin ne diye, niçin kutladığı ile de zerrece ilgilenmez, ciddiye alıp ondan etkilenmez, gülüp geçerler.. (kendimden biliyorum.)

türkiye'nin değil de, "türkiye'de birilerinin de" diyelim düzeltelim.. çünkü gerçek böyle..

şiirlerinde "acıyı bal eyleyen", "hüzün ki en çok yakışanıdır bize" diyen ozanları olan bir halkız, mistik bir asyalı yanımız var.. yeni şarkılarımız bile "acılardır adam eder adamı" diyor.. eğlence amaçlı şov programında bile " şöyle bi doyasıya ağlat bizi hadi" diyor da sunucu şarkıcıya.. salondan alkış yükseliyor.. hemen sonrasında "dom dom kurşunu değdi kaşların arasına" dizesi, ekibin halay gürültüsünden duyulamaz olur düğünlerimizde..
biz biraz acılar toplumuyuz..
diken neyler ki bize..

"bund"a bi iş var diyorsunuz yani.. :)

ilahi nana arkadaş.. öyle düz, sıradan lider pide mi yani.. hani "asrın" felan gibi bi şeysi yok mu.. yav bu kadarıyla kim yetinipte gider..:)
(o yüzden reklam için sözlüğe muhtaçlar glb.)

1. yoldaş
2. benjamin
3. franklin
yazın gari de, artık bu tür başlıklardan kurtulsun sözlük.

la arkadaş ne iştir anlamadım valla.. yüzyıl bizim yüzyılımız, adresi etiketi üstünde memleket malı. ama gelin görün ki bir tek bize faydası yok, bir tek biz bi göremedik hayrını..
memleketin milletin hali ortada..
kim şeetiyse çıkarsın versin yüzyılımızı arkadaş..
üstünde adımız yazıyo kardeşim.. lütfen..!!