flameofthesouth yazar profili

500 yıldır yoktum buralarda

toplumun parçalara ayrılma sorunu resmedilmiş.
aslında özüne baktığınızda her biri benzer renkleri ve aromaları taşıyor fakat bir topluluk ileride diğeri ise geride duruyor. kuvvetle muhtemel kendi durdukları cenahı savunuyorlar ve diğer gruba karşı düşmanlık ediyorlar. hangi grubun daha lezzetli olduğunu belirleyen bir üst akıl var ve bu gruplaşmaya bu akıl sebebiyet veriyor. fakat onlar bunun farkında olmadan kendi davalarına körü körüne sarılmış durumdalar. bu yolda asıllı asılsız yüzlerce argüman türetmiş ve inanmaya başlamışlar bile.
bir de arada kalan bir azınlık var. bu görseldeki başrol o aslında. ne oraya ne de buraya mensup olabilmiş o azınlık. deyim yerindeyse arafta kalmışlar, kimi zaman cereyanda kaybolmuşlar. kalplerindeki filizlenmeyi korumak istiyorlar, bir kıyıya yanaşmak istemiyorlar ama ezildikçe ezilmeye devam ediyorlar. varoluşsal sancılar asla peşlerini bırakmıyor.
ne yazık, bir taraf olmayanlar bertaraf oluyor.

480p ama 'deus vult'

ilk düşmanım son dostum

lise ve üniversitede böyle çalışmanın kölelik olduğunu savunur, hiçbir şirketin işini kendi hayatımdan önceye koymayacağımı düşünürdüm. *
şimdi teams ajandam ile uzun uzun bakışıyoruz. çarkın dişlisi değil çarkın ta kendisi oldum

bir şey iyi gelmez. o kalp kırıldığı yerden çürür, kurur ve düşer. belki yerine yenisi filizlenir bir bahar sabahında ama yine de eskisinin yerini dolduramaz. çürük dişi çektirip yeni diş yaptırınca dil alışamaz ya hani öyle bir şey işte

biraz dikkatli dinlerseniz bu ağaç "gençliğim mi yoksa yıldızlar mı daha uzak" diyor

yaşayanların bir çoğu ölümü hak eder. ölenlerin bazıları da yaşamı. yaşamı onlara geri verebilir misin?

fark etmiyoruz ama yolun kendisi bu aslında. yola çıktıklarımız, yarı yolda bırakanlar ve yarı yolda bıraktıklarımız. sonra yolun yarısında bize katılanlar belki de habersizce teğet geçenler. hep onlar sayesinde tüm kıvrımları, virajları ve de yokuşları yolumuzun.
birgün sonuna geleceğiz ve geride sadece bir adımlık toprak göreceğiz. tıpkı önümüzde duran bir avuçluk toprağı gördüğümüz gibi.

oğuz aksaç bu ülke için çok büyük bir müzikal değerdir. sesi kendisine bir armağandır belki ama müzik bilgisi, bu coğrafya üzerindeki bilgisi ve de sevgisi sesi olmasa bile onu el üstünde tutmamıza yeterdir

beş yıl öncesine aitmiş. beş yıl önce bunu yapan şimdi neler neler

kuopio 04.25

saygılarımı sunuyorum

ritchie blackmore gitar konusundaki üç idolümden birisidir, ne kadar sevdiğimi kelimelere dökemem. candice abla ile sahneyi paylaşması ve o mükemmel enerjiyi tutturması da gençlik hayallerimden birisiydi.

şöyle bir melodiyi yazması bile kendisinin ne kadar zamansız olduğunu ve vizyonunun nerelerden nerelere uzandığını göstermeye yeter

two years of nights have turned me into a nocturnal animal

cam kırıklarına benzer. bir parça on bin parçaya ayrılır, her bir tanesi onu kıranı yansıtır. toplamak istersen senin elini kanatır, toplamazsan kırıldığı yerden bir daha kimse geçemez. sonuçta kim ister ki cam kırıkları dolu bir yere çıplak ayakla basmayı?
geçmiş olsun.

yağmurlu geçen bir nisan ayının son günleri.
peki benim böyle feryadımı duymuyor musun?

'zorlumanyak'
metin2 oynadığım zamanlardaki nickim buydu

davulun cenazesini kaldırdılar. böyle dövmek olmaz