hep affedici taraf olmak

karşınızdaki insanın kusurlarını görmezden gelirsiniz. biraz yorar insanı ama karşı taraf kusurunu anlarsa bir daha yapmaz.

hep olursa saflık olur. affedici olun ama standartlarınız da olsun.

hep affederseniz, bir süre sonra "yine affeder enayi" olarak anılırsınız.
bazı kavgalar edilmeli, bazı kalpler kırılmalı.
üzgünüm ama gerçek bu.

süistimal ve de iyi niyetinizin istismar edildiği anlamına gelir. bunu yapan kişiyi hayatınızdan çıkarma vakti gelmiş hatta geçmiştir bile.

yanınızdakilerin sürekli size karşı "yanlış" yaptığını gösterir. biraz da bu durumu bu açıdan incelemekte fayda vardır. isteyerek ya da istemeden insanları hep size "yanlış" yapmaya yöneltiyor olabilir misiniz?

kendi değerinizin farkında olmayan bir aciz olduğunuzu gösterir. kendini seven ve kendine değer veren bir insan neyi hak ettiğini bilir. haksızlığa uğradığında durur, düşünüp tartar, söylemesi gerekeni söyleyip arkasını dönüp gider de aynı zamanda. her şeyi affeden, her şeye boyu eğen insan zaten en başta kendini gözden çıkarmıştır. ileri zamanlarda aynada kendinize özgüvenle, sevgiyle, saygıyla bakmak istiyorsanız bunu yapmayın.

böyle bir kudret bizde olmamalı. neye inanıyorsak, onda olmalı. ben, bir insanın bir insanı affetme olayını doğru bulmuyorum.

ben affedemem. eyvallah derim. peki derim. olur öyle derim. geçerim, geçmem lazım. zaten unuturum da yani, kim bana ne demiş ne kötülük etmiş, bunlar ucuz şeyler bu dünyevi dünyada.

yapan kendine yapar. hep söylüyorum. söylemeye de devam edeceğim.

sınır çizememek, hayır diyememek ve daha kötüsü özsaygı eksikliğinin belirtisidir.

affetmek iyidir. samimiyet aynı kalmaz tabiki. birine kızgın dargın olduğun için onunla konuşmamak, göz göze gelmemek için çalışmak yorucudur. haliyle affedin geçin lakin samimiyetinizi de indirin.