hep mutlu olmayı başaran insanlar

butun sırrı bozmaya geldigim husus.

cocukken annemle babam cok siddetli kavgalar ederlerdi. ama cam cerceve indiren kavgalar.
ben odama kapanırdım. muzigi acar, dans ederdim.
o evden son derece saglıklı ve "normal" cıkmayı buna borcluyum.
cok uzunca sure herkesin ornek gosterdigi bir kızdım o donemlerde.

cocukluktan miras bana.
gordugum karelerde gerceklerin netlik ayarıyla oynuyorum. guzel yerleri koyultuyorum, kotu-acı-huzunlu yerleri cabucak geciyorum.

bilemiyorum ben hayatım boyunca acıyla barısık bir insan olamadım. bir acınız varsa once yasayın, sonra gecin diyorlar hep. ben hep acıyı unutturacak cıkıs yontemleri aradım.
cenazemde filan da kimse aglamasın bence. iyi kızdı, komik kızdı, neseli kızdı diye gule oynaya kadeh tokustursunlar. ben boyle istiyorum.

böyle bir şey olabilir mi ya?