her gece ağlayan insan

gün içerisinde iş ortamında, sosyal ortamda gelen ağlama hissini bastırır bastırır ve gece tek başına kaldığı anda hüngür hüngür ağlayarak boşaltır içindekileri.

küçüklük zamanlarımda o kadar çok yapardım ki bunu. gece küçük bir çocuğun yorgan altında gözyaşlarını saklamak için örttüğü sığınaktı. bazı yaralar asla geçmez.

gün içinde de gelir bu ağlama şeyleri ama daha çok bastırılır. insanların yanında ağlamaktansa geceleri kendiyle kalıp sessiz sedasız gözyaşlarını akıtmayı tercih eder. ağlamak çoğu kişi için rahatlatıcı bir eylemdir. ama ben artık ağlamak istemiyorum çünkü ağlamak beni bir yerden sonra zor durumda bırakıyor. ağlamak için bastırmak içinse, içine atmak gerekiyor. ki bizler zaten içimize koya koya bir yerden sonra içimizde tutamaz hale gelmedik mi. bu da insanların 'ne yaşadın ki böylesin, yediğin önünde yemediğin arkanda daha ne istiyorsun' dedikleri eylemdir aslında.