her kavganın başında ağlamaya başlayan kadın

tüme varım sokağından dönmeyip, tümden gelim patikasını kullanan kızdır. şu şekil polimler insanı hayattan uçurur. çeken bilir.

kavgayı kendi içinde çoktan bitirmiş olan kızcağızımız henüz leb demeden sizi içinden geçenlerle çoktan asmış kesmitir.

velhasıl bu tiplerle uzlaşmak zordur yoldaşlar. o sümükler hiç bitmez.

ve asla sizi dinlemezler. konuşmaya başladığınızda lafınızı böler.

''ben konuşuyordum ama'' dediğinizde 'bir sus da beni dinle'' diyerek tekrar ağlamaya başlar.
''lan sus'' dersiniz. '' hep hakaret hep kötü söz'' diyerek tekrar ağlar.
''kızım sen hasta mısın ?'' dersiniz '' bak işte bak da gör, utan'' der.
''allah belanı versin, ben yoruldum'' dersiniz ''birde bitti demeye çalışıyorsun yazıklar olsun'' diye devam eden kızlardır.

bazı şeylerin sonu yok, katlanarak devam.

işte tam o anda dudaklarına yapışıp ölümsüzlüğü bulabilirsiniz.

kavga etmeden sorunları çözebilecek birini bulamadığı
sorunları kavgayla çözen bir hödük bulduğu için
kendi haline ağlıyordur.

kavga etmekten nefret eden bir insan olduğum için biri bana bağırsa bile saatlerce ağlarım.

ağlamasına takılınmaması gereken kadındır.. o ağlamanın karşısındaki kişi ile olay ile durum ile her neyse hiçbir alakası yoktur. ama bunu ısrarla anlamak istemezsiniz.. bir de yangını körükleyip suçunu bastırmak için, yok efendim haklı çıkmaya çalışmak için falan diye yargılarsınız. öyle bir şey değildir.. anlatamam.. çok merak ediyorsanız, kadınları biraz anlamak istiyorsanız hatta biraz kendinizi keşfetmek istiyorsanız öfke dansı kitabını okuyabilirsiniz..

sinirlendim.

kavgada tat tuz bırakmaz insanın hevesi kursağında kalır.

ağlamasa canına okur bilgin olsun.