yüzüne bir süre baktıktan sonra ağlamaya başlayan bebek

öpseydin öyle olmazdı.

bebek sevmem. olur olmadık hareketleri olur densizce. ağlarsa zaten suçlayıcı bakışları olur anne tarafının. yerin dibine geçersiniz o an.

bebekten en başında uzak dursak bu sefer de 'ne yabani' derler.

çözümü yok bazı şeylerin malesef.

en güzeli bebeği görür görmez camdan atlamak.

yanağını isirdiginiz bebeklerin istisnasiz tümü bunu yapiyor .denendi. :)

bazıları gözlükten ya da bağırarak sevmekten korkabiliyor.
tecrübeyle sabittir.

şımartılmış bebek sendromu.

o güne kadar herkes ona yapay bir şirinlikle yaklaşıp garip garip sevme hareketleri yaptığı için normal insan nedir görmemişlerdir.
sizin için 'bu neden diğerleri gibi şarlatanlık yapmıyor, beni sevmiyor?' şeklinde düşünürler. kişilikli yapınızdan hoşlanmayıp ortalığı birbirine katarlar.

zaten insanımızın tipi kayık olduğu için onların çocuklarını da sevimli, sevilmeye değer bulmuyorum. anası itici babası iticiyse çocuklarına da mesafeli olurum. yapacak bir şey yok.

2-6 yaş arası okul öncesi grubuplarında ingilizce branş öğretmenliği yapana kadar başıma sıkça gelen bir şeydi bebeklerin beni görünce ağlaması. artık olmuyor diyebilirim. çok iyi iletişim kurabiliyorum bunlarla. elbette 1 yaşında ya da daha küçük bi bebeği hala ağlatabilirim nadiren * ama bakarsın bi gün onlara da ingilizce dersi veririm ve o kitleyle de can ciğer kuzu sarması oluruz. dedelerle ve nenelerle zaten iyiyim. dünyayı ele geçirebilirim artık. sıradaki amacımsa uzaylıların kanına girip galaktik imparator olmak.