her şeyden çok sıkıldığın bir evreye gelmek

tahammül seviyenin yok olmasıdır.. kimseye gereğinden fazla katlanamamaktan, kimsenin peşinden koşacak gücü artık kendinde bulamamaktır.

yaklaşık 5 yıldır içinde bulunduğum evre. hiçbir şeyi sevememe, severek yaptığın aktivitelerin bile anlamsızlaşması.

gerçeğe uyanmaktır. bir daha uyku tutmaz.

bir an önce çıkılması gereken evredir. zaman işlemeye devam ediyor. meşguliyet edinip zamana eşlik etmek sağlıklı olanı.

her şeyin ağır ağır kişiyi yorması kişinin bu durum içinden çıkamaması ve döngüyü farketmesi sonucu gerçekleşir. uzun soluklu bu debdebenin farkına varmak bir nevi başarıdır. artık tek sorun bu duruma çözüm aramaktır ama bu aşamaya gelene kadar verilen mücadele sonrasında insanın biraz ara vermesi gerekir. bu arayı uzatırsanız çevrenizdeki hiç bir şeye tahammül edemez hale gelirsiniz ve sıkılırsınız.
bu bir batıştır. ölüler bile deniz kıyısına çıkabiliyorken, insanın hayatta kaldığı sürede bunu yapması o kadar zor değildir aslında. önemli olan arayı uzatmadan biraz soluklanmak.

o evrede yaşıyorum. çıkmazdayım birçoğumuz gibi. neyi bekliyoruz bilmiyorum.
n'apcaz acaba biz!?

çok hissiz olduğum bir dönemdeyim uzun zamandır, şaşırmıyorum, üzülmüyorum, elimi kolumu kaldırmak, çaba sarfetmek gelmiyor içimden, mutlu hissettiğim hiçbir şey yokmuş gibi.
bu döngüden çıkmak lazım, ama çıkmakta istediğimi sanmıyorum. aaaa çok saçma bir zamandayım...

çok değişik bir evre ve sanırım şu sıralar o evredeyim. arada kalbim sıkışıyor, iştahım yok, okul yüzü görmek istemiyorum, midem bulanıyor, sürekli gergin ve bir şeyleri yoluna koyamamış hissediyorum. sıkıldım daa sıkıldım!

hani bir tanıdığınız vardır kalbini kırmak istemezsiniz ama sık sık uğrayıp boş konuşur ve canınızı sıkar ya bu evre benim için öyle. nereden tanıştık ulan deyip duruyorum