her şeyi geride bırakıp bir anda askere giden anadolu genci

böyle sürgün ederdi kendini zerdüşt.

bir anda, apansız verilen bir karardır. aslında karar ansızın olsa da genelde ardında derin bir iç savaş barındırır. erkek psikolojisinden enstantanelerdir.

genelde, köyde bir sevdiği olan delikanlı ya sevdiği kızın başkasına varacağını öğrenmiştir ya da binbir imkansızlık içinde, herhangi bir sebepten hiç ayrılamam derken kavuşmak hayal olmuştur. bu noktada "kendini düşmüş hisseden erkek tavrı" devreye girer ve er kişi kendini sürgün eder.

bunca gerilim içinde yok olup gitme isteğiyle dolan genç, öfkesini kendinden çıkarmak istercesine hemen askerlik şubesinin yolunu tutar. etrafındakiler dur etme oğul deseler de dinlemez. o artık deli bir fişek, yaydan çıkmış bir ok, adres sormayan bir kurşundur. o rüzgarın oğludur artık (kuzeyin oğlu?). kendini yeni bir zorluğa atmak ister, kaybolup gitmek ister. bu denizi olmamasına rağmen nice gemisini batırmış olan köyü artık geride bırakacaktır. zira acısını ancak başka bir sıkıntının içine atılarak es geçebileceğini sezmiştir. çivi çiviyi sökecektir. aynı zamanda istediğini elde edecek kadar güçlü bir erkek olmayı başaramadığı için, bir kaybeden olduğu için de artık her türlü cezayı hak etmekte olduğuna emindir. işte böyle kendini feda ederdi zerdüşt.

"askere gitme kararının sentezi" adlı bilimsel makalemiz. (bu arada her türlü gidecekti zaten deme. kimi binbir yol bulup 30'una kadar erteler, kimi de kafası atar 20 yaşında hemen gider.)

zerdüş öylemi buyurdu.*

memesi ve vajinası var diye birinin nazını, sitemini, tribini cekmektense "gider hiyerarşik düzende ezilirim daha iyi" diye düşünen gençtir.
döndüğünde kendini resetlemiş, ferahlamış dünya pipisine, minare gözüne takılan biri haline gelmiştir.