her şeyin güzel olacağına dair bir söz bırak

bütün dertler, sıkıntılar, "kişisel yetersizlikler(!)", sevgisizlik, ilgisizlik, üst üste yapılan aynı hataların içindeki cenderenin vermiş olduğu boğulmuşluk hissi... atın hepsini bir kenara.

üzerimize çöken, bir kabz hâli gibi bizi kapsayan ruh hâli, sanki ağzımız bantlanmış ve karanlıkta yalnızca kıpkırmızı gözlerini gördüğümüz bir canavarın içimizi dehşete düşürmesi gibi olan o ruh hâli, o, "neden benim başıma bu geliyor?" diyince gitmeyecek, inanın bana gitmiyor.

bizi en kötü bunalımda bırakan hâller dahi, hepsi, yine bize, en iyi olduğumuz hâlimizdeki bize işliyor.

demek istediğim bir bütünüz. aydınlık yanımız kadar karanlık yanımız da bir bütün.

aydınlığın bize anlattığı şeyler, içinin kıpır kıpır olması, sana gülen çiçekler, senin için esen rüzgar, güneşin içini ısıtması, masmavi gökyüzü, dağınık beyaz bulutlar...

karanlığın ise bize anlattığı şeyler, soğuk bir gece, ışık yok, rüzgar artık tatlı esmiyor, güneşin içimizi ısıtması yerine soğuğun ve rüzgarın içimize işlediğini görüyoruz, çiçekler kapanmış, toprak buz gibi olmuş; ama o da ne? gece bizi sıkarken, yine gündüz ferahlayan bizi sıkıyor. biz gündüz de daralabilirdik her şeye rağmen.

demek ki asıl gündüz ve gece içimizde, asıl güneş içimizde.

bizi biz ısıtacağız, bize biz iyi geleceğiz. biz iyi ve mutlu
olacağız ki o mutluluk çevremizdeki insancıklara da buluşacak.

seveceğiz kendimizi, ıssız bir gecede, esen soğuk rüzgarın uğultusuyla, allah'ım diyeceğiz, gece, çok farklı bir boyut; ama bu algıladığım farklı şeyler, belki beni daraltan ama daraltırken de yine beni, bana götüren şeyler.

seveceğiz kendimizi ve seveceğiz birbirimizi.