her şeyini bilen insandan ayrılmak

acı verebilir.

gülüşünü, gözyaşlarını, sırlarını, çocukluk anılarını, ruhunu, hayallerini, alışkanlıklarını ve en önemlisi kalbini bilen insandan ayrılma durumu olarak tanımlanabilir.



mete özgencil/ nasıl zor şimdi

"ne kalır benden geriye, benden sonrası kalır"
*

artık o insanla birbirinize karıştığınız için tam bir ayrılık sayılmaz. çünkü o biraz sen, sen biraz o olmuşsundur.

üzer,ağlatır,acıtır sonra alışırsın ve devam edersin kuralı budur.

zor süreçtir çünkü işin içerisinde sevgiden çok paylaşılan şeylerin derin yükü oluyor. insan konfor alanı olarak gördüğü kişiyi kaybettiğinde, toparlanamıyor. üzücü olan şu ki; bunun telafisi sadece zamanda saklı. yerine gelebilecek potansiyel biri sadece eskisinin özlemini derinleştiriyor. böyle durumda kalmış kimseyle iletişim kurmayın çünkü sadece acısına basamak olursunuz. kimsenin kalp acısı, başka birinin sevgisiyle iyileşmiyor. aksine yaralı olan, sağlam olanı da kendisine benzetiyor. yani iki tarafında eşit seviyede istismar edildiği bir bağ türü oluşuyor sonunda. hayatınızı yakmayın. ilişkisi yeni bitmiş insanlardan uzak durun.

sonu derin yaralar, unutulmaz acılar olan eylem.

ayrıldıktan sonra atıl vaziyette bilgiler - anılar kalıyor, abicim giderken şu bilgileri -anıları da alsanıza. sevginizi donunuzu monunuzu alıp gidiyorsunuz ama.

mesela şükûfe teyzesi. kendisi x sağlık ocağında hemşire. şükûfe teyzesini çok seviyor araları iyi.
şükûfe teyze. ne yapacağım ben şimdi şükûfe teyzeyi?

bomboş edinim yâ hûü.

benim her şeyimi bilen hiç kimse olmadı. bir yönüyle bu kötü bir durum ama ayrıldığınız zaman da daha az sancılı bir süreç ortaya çıkıyor.

bir ilişkide kendini tamamen bırakmak hoş bir şey olsa da ben yapı itibariyle hep biraz mesafeli kaldım.

belki de bunun da etkisi olumsuz olmuştur bilemem ancak bugün geçmişe dönüp baktığımda bir fayda maliyet analizi yaparsam keşke daha fazla kendimi açsaydım belki daha mutlu olurdum bir değerlendirme de yapıyor değilim.

melodram seven biri olmadığım için duyguları çok yoğun yaşayan insnalara hep mesafeyle yaklaştım zira bence insan sözleri ile değil davranışlarıyla hislerinin gerçekliğini ortaya koymalı.

misal yalan söyleyen bir kadın 7/24 size sizi sevdiğini söylese bir kıymeti olduğunu düşünmüyorum.

sevmek kaybetmekten korkmayı da beraberinde getiriyor. kaybetmekten korkan insan da kolay kolay yalan söyleyemez diye düşünüyorum hele hele kritik zamanlarda.

herkeste farklı parçalarım olduğundan hiç bu tip bir ayrılık yaşamadım ben.
sonuna kadar gitmeye kararlı olan, işte tamamını gören olabilir ancak.
kimse bütünümü ele geçiremedi.
neden vereyim ki? ne kadarlarını verdiler ki bana da ?

24 yaşındayım. annem dahi her şeyimi bilmez.