her üyesi inatçı ve agresif olan aile

bağırış çağırış ve küskünlüklerin üst üste geldiği aile. toplumumuzda sık gözlemlenir.

sakin sakin yapılan sohbetlerin mümkün olmadığı ailedir. genelde bağırarak iletişim sağlanır. hatta bu alışkanlık haline geldiği için tartışma olmadığında bile yüksek sesler eksik olmaz. yorar.

o aile muhtemelen bir çingene ailesidir. babadan oğula anadan kıza nesil gibidirler. gürültüleri arşa çıkar. bir şey desen ailecek saldırır.

maalesef ki toplumumuzda çok görülmekte. genel sebebinin sevgisizlik, saygısızlık, eğitimsizlik, ekonomik sıkıntılar vs. olduğu kesindir. böylesi ailelerde büyüyen çocuklara gerçekten çok üzülüyorum. çocuk, aileyi yansıtır.

agresiflik bulaşıcıdır, sebebi farklı bir psikolojik davranış görmediklerindendir.

üzüm üzüme baka baka misalindedir.

türk ailelerinde çok görülen bir durum. maalesef bizim aile de aynı şekilde, gerçi bu ülkede yasayan orta halli bir ailenin agresif olmaması imkansız gibi bir şey..

bayramları şenlik gibi geçen ailedir. lezzetli mi lezzetli laf sokmalar, hakaretler. keşke benim ailem olmasalar.

bizim aile adına başlık açıldığını görmekten mutluluk duydum.

baba tarafım şampiyonlar ligi gibidir. ailede herkes alfa, herkes dik, herkesin köşeleri sivri.. kimse geri vites yapmıyor.. biri diğerinin sınırlarını ihlal ederse, hep beraber yüksek voltajlı “ the conjuring” çekiyoruz.

bizim küçük çaplı ailemizde aslında tam olarak böyle. ben - annem ve babam üçlemesinden bahsediyorum.. bermuda şeytan üçgeni gibiyiz. yaradılış olarak güçlü bir kadınım. dominant, asi ve sivri bir yapım var; üstüne tam olarak böyle 2 ebeveynle büyüyünce ultra kompleks hale geldim. kendi aile düzenimizin içerisinde bile, deyim yerindeyse saklambaç oynuyoruz.bizim ailede bile kavga esnasında ses üst seviyeye kadar yükselir çünkü baskınlığını kanıtlamaya çalışan 3 adet ayrı figür var evde. dışarıya karşı birleştiğimizde avengers gibi oluyoruz ama kendi içimizde ayrılmalar yaşarsak vay halimize.

böyle insanlarla büyümek ve zor olmak aslında çok güzel. “manyak mısın? “ dediğinizi duyar gibiyim. nedenini açıklayayım;


insanlar doğası gereği bencildir ve kendi bencillikleri gereği herkesi yakıp yıkarlar özellikle iyi niyetli, sessiz ve kötülüğün tanıtılmadığı insanlar bir takım kötü niyetli insanlar tarafından özellikle hedef olarak seçilir. kötülüğü iyi kullanabilen herkes, kendisini kollamayı beceremeyen, kendileri gibi onlara geri saldıramayacak insanları seçer ki yaptıkları yanlarına kâr kalsın.

tam olarak bu şekilde güçlü, uyanık ve deli yetiştirildiğinde, bu tarz insanlara karşı bir tık uyanık oluyorsun.

neyse sonuçta zor işler ama.. hele evlenmeye kalktığınızda falan vay haline dünürlerin..

(bkz: normal sözlük ailesi)
maşallah her telden var ama inatçı ve agresifler baya boyut atlamış durumda.

yerinde gözlemleme şansına denk geldiğim ailedir.
yavaş konuşup çok ağır hareket eden bir arkadaşım vardı ve bir gün, bir şekilde akşam yemeklerine denk geldim.
ev, bildiğiniz ağır çekim modunda ve herkes en rutin diyaloglarda bile birbirine feci laf giydirme durumunda.

-...anne.... yemek... bu sene... hazır olur mu?
+... yardım edecek... biri olsa... 6 ayda... bir şeyi kalmaz...

sofra kurulduktan sonra yemeğe geçiyoruz, arkadaşım kız kardeşinden su istiyor.

-... özlem... tekrar ettirmeden... bir su... verecek misin?
+...sürahideki suyu... ben verince... farklı bir barajdan... gelmiş olmuyor abi...
(anne)...bu kız olmasa... kaç gün... hayatta kalırsın?.. merak ediyorum...
(baba)... bir ağzınız var... onunla da... sadece... yemek yeseniz?..

diyaloglar bu şekilde ilerlerken, aile içinde bir tek arkadaşımın müttefiksiz olduğunu fark ediyorum. normal bir akşamda elindeki bazukayla masaya doğru yaklaşan babasını görünce, masayı hemen devirip arkasına mevzilenen hali canlanıyor gözümde. o sırada anne ve kız kardeş de ellerinde bir koçbaşıyla masada bir gedik açmaya çalışıyor falan...

insanı zangır zangır titreten bir soğuk savaşı saymazsak, ingiliz aristokratlarını andıran mesafeli ilişkilerine de imrenmiştim bir taraftan.

keçi ailesidir.

(bkz: some karadenizli problems)