hiçbir şeye değişmeyeceğiniz anlar

öyle anlar vardır ki hiç bitmesin istersin, hiçbir şeye değişmek istemezsin ama önemli olan her anı dolu dolu yaşamaktır.
soğuk maden suyunu alıp bir kaldırıma çöküp içerken hayatı sorguladığım ve radikal kararlar aldığım o anı hiçbir şeye değişmem.*

aile ile birlikte olunan her an.

öyle bir an yaşamamış olmanın üzüntüsü...

şiir dinlediğim anlardır.

zamanın nasıl geçtiğini anlayamadığın anlardır.

değerlidir. o kadar mutlusundur ki zaman kavramin yoktur. bu anlar çok sınırlıdır zaten.

şahsen rahmetli dedem ile yaşadığım tüm anları hiçbir şeye değişmem. ondan sonraki anılarımı silsinler gerekirse, ben onun anılarını dün gibi hatırlar yaşarım.

kendin olduğun, sadece sen olduğun an.

kağıda yazdığım her an.

yaz aylarından birinde bir cumartesi gecesi, evin terasında kurulmuş rakı sofrasını sadece yakılan mumlar ve ay aydınlatırken maaile türkü söylüyoruz. herkes biraz çakırkeyif ve çokça mutlu. manzara kapanmasın diye masanın bir tarafını alçak balkon duvarına dayadığımızdan masanın etrafında kalan yerlere sıkış tepiş oturmuşuz. edebiyat öğretmeni ablam üçüncü dublesinden sonra ezberinden şiir okuyor, eniştem şiiri biraz fazla coşkuyla alkışlıyor, sever böyle şeyleri. geceyi kafam babamın omzunda bitiriyorum. annem başımı "uykun mu geldi kuzum?" diye okşuyor. masa sessizleşmeye başlayınca yavaştan ayaklanılıyor, herkes apartmandaki dairesine gidip uyuma derdinde. ablam anneme masayı sabah hallederiz yatalım artık diyor. ben de zar zor kalkıyorum ama işim kolay, odam terasın olduğu katta. gece üçe doğru gelirken kendimi yatağa atıyorum ve huzurlu bir salaklıkla uykuya dalıyorum. uykuya dalarken de ne kadar mutlu olduğumu düşünüyorum, mutlu ve şanslı.*

mutlu olduģum her an. keşke o anları bir yerde saklayabilsek. mutlu olmak çok kıymetli , tebessüm edebilmek çok kıymetli , sevgiyi hissetmek çok kıymetli. hafızamız maalesef biraz vefasız gibi. uzun metrajlı bir filmde hep en kötü sahneleri çağırıyor.