hiçbir şeyi atmayıp evde istiflemek

hayatı masumlar apartmanı karakteri tadında yaşamaktır.

bir noktadan sonra hastalık derecesine gelir.

taşınırken atarız diye bekletmektir.

rahmetli rafet dedem. rafet dedemle olan birkaç fotoğrafımı sözlüğe atmış idim, evet idim.

çok tertip sahibi adamdı. asla dağınık ve pis değildi. ev laboratuvar gibiydi lakin hiçbir şey atılmazdı.

yahu bu adam keple yumurta alırdı, o kepe alttan üstünden, dört kenar şeklinde ip atılır, bağlanır, hatta öyle bir bağlanır ki, düğüm yapılır.

rahmetli onu sabırla, kesmeden koparmadan açardı, sonra dürer dürer *, ufacık bir hale getirir, o iplerin olduğu çekmeceye koyardı.

dede ne yapicamksın bumları? derdim, oğlum lazım olur derdi.

o iplerin bir kısmı, balya balya edilmiş gazeteleri bağlamak için kullanılırdı. sarı sarı gazeteler, sararmışlar yıllanmışlar, yatağın altı silme eski gazetelerle doluydu, orada tarih yatıyordu, kıymetini bilecek yaşta değildik, atıldı zaar. çöpe gitti...

ne güzel adamdı be.

(bkz: ölücü)

ne zaman neyin lazım olacağını kestirememenin sonucudur.

gördüğüm kadarıyla zamanında yokluk çekmiş insanlardır…

gittikçe artan pahalılıkta "atarsam ve sonra lazım olursa bir daha alamam" diye düşünmek sonucu gerçekleşen olay.

en dandik malımızın bile kıymetini bilir olduk pahalılıktan.

dozunda yapılırsa sorun olmayan durum. elektronik aletleri hele de eskimesine rağmen sağlamsa hayatta atmam. atacaksam da söküp işime yarayacak parçalarını saklarım. bu arada 37 ekran tüplü tv var elimde. aşağı yukarı 20 senelik ve sapasağlam duruyor. ihtiyacı olan, bursa'da yaşayan birisi gelip alabilir adres veririm.