hoşça kal bile demeden giden insanlar

yaşanmışlıkları hiçe sayan kişilerdir. kendince birşey yaptığını zanneden insanlardan kurtulduğumuz için üzülmek yerine sevinmeliyiz.

hoşça kalmanı istemediği içindir. halbuki insanları hoş bırakmak lazım yoksa dönüp baktığınızda hoşnutsuzluklar ardınızdan size yetişmek üzere olur ve kendi hastalığınızla zehirlenirsiniz.

bugün psikiyatrda tedavi görüyorsam sebebi bunlardır.

merhaba demeyi bilen insanlardır. (herkese)

"hoşça kal"
söylediğin an önünde ki iyi 'hoş' aslında niyetin bir silah gibi sana doğrulmasıdır, samimi değil aksine bir uyarıdır, ben bu dünyayı başına yıkıyorum en az zararla kurtul demektir. hiç bir işe yaramaz çünkü dünyanın yarısı yörüngesinden çıkıp, senin kalbinin üstüne düşmüştür ve sen orada zaten kala kalmışsındır yani vedalar bile temenni görünümlü ihanet ile başlar. 'kal' neden ayrı yazılır biliyor musun? çünkü hoş olmasından ziyade kal daha gerçektir. kalmak daha samimi bir eylemdir, ama inandırıcı olmayan tarafi genelde giden tarafından söylenir. bir taraf zaten gidiyorsa elimizden kalmaktan başka ne gelirki?

veda etse nolur etmese nolur dediğim insanlardır. insan hissiz bir ruh halindeyken kendi canını bile düşünmüyor, vedayı mı düşünecek.
2 doz wenegis sonrası içinde bulunduğum ruh hâli.
zaten hayattan da hiçbir zaman hiçbir beklentim yoktu. yıllarca bahane aradım tutunmak için. hep birşeyleri sevmeye çalıştım ama olmadı. çünkü en başta kendimi sevemedim, yaşamayı sevemedim. yapamadım, yapamayacağım unumu eledim, eleğimi astım. benden bu kadar, geri sayım başladı. kalanlara başarılar dilerim.

ben ve çevrem 'hoṣçakal'ı birleşik yazdığımız için böyleyiz.

gideceğini haber verse yeter, yoksa merak edip arayınca poker face dinlemişliğim bile var, aklıma geldikçe hala gülerim.

anılarına koyim onların çok ayıp eden insanlardır.