hoşça kal

veda cümle'sidir. her duyulduğunda, kendi gölgesi ile kalır yine insan.

hoşça kal, bir veda sözü.
///
aşağıya bakıyorum. bir kadın bedeni. kalp atışını zar zor duyabiliyorum. biraz yavaş ama belirli bir ritim ile. yüzünü süzüyorum, bir his arıyorum . huzur, hüzün... duygusuz, belirsiz. siyah dağınık saçları beyaz çarşafın üzerinde bir tezat oluşturmuş. vücudu biraz kırılgan, güçsüz geliyor.
dokunmak istiyorum. uzatıyorum parmaklarımı boşluğa dokunur gibi oluyorum.
hafifçe göğe yükseliyorum. bu beden, benim. biraz daha uzaklaşıyorum. hafif bir serinlikle gelen ürpermeye benzeyen bir hissi yaşıyorum. garipsiyorum. ilk kez bu kadar özgürüm. bir kalıbım yok. şeklim de, sınırlarım da. kahkaha atıyorum. ses yok. ama kahkaha atıyorum. içimden gülmek gibi bir şey bu.
kendimden uzaklaşırken ferahlık duygusu artıyor. ne çok hapsetmişim, ne kalın bir duvar örmüşüm diye düşünüyorum. uzaklaşıyorum, kahkahalarım artıyor. hızla bir yerden başka bir yere gidebiliyorum. sınırım yok. aklıma uzun zamandır görmediğim, sesini duymadığım insanlar geliyor. bir bir ziyaret ediyorum. hayatlarını eşeliyorum. onlar fark etmiyor. bir yerde mutluyum, bir yerde huzurlu, birinde kıskanç, birinde öfkeli. hala hissedebiliyorum. bir o yana, bir bu yana dağılıyorum. yapmadığım, yaşamadığım, deneyimlemekten korktuğum her şeyi izliyorum. okyanusu görüyorum, kuzey ışıklarını, aşık olduğum insanları, kalbini kırdıklarımı, çocukluğumun yara izlerini, masallı gecelerimi , ailemi, dostlarımı, eşimi...

belirsiz bir zaman diliminde yaşarken birden kendimi özlüyorum. sınırlarımı, hayatımı. özgür olmak güzel de bensizken değil, diyorum. 'bir beden, kalıplara hapsolmak ama izlemek yaşamak değil ki...' diyorum. kendimi arıyorum. korkuyla dolanıyorum. var olmayan kalp atışlarım, hızlanıyor. korkuyorum. ya hiç bir daha ben olamazsam diye endişe ediyorum.
yolunu kaybetmiş ruhum, bu kez acı çekiyor; yeni bir sanrı oluşuyor.

birden bir sıcaklık hissediyorum. yaklaştıkça artıyor. arttıkça ona doğru çekiliyorum. işte orada. bu, benim. yaklaşıyorum. kalp atışlarım sanki biraz silikleşmiş. yüzüm biraz daha yorgun. belki de bezgin, bilmiyorum. ruh eksik olunca beden de bunu hissetmiş midir, diye merak ediyorum. sonra uzanıyorum kendime dokunmak istiyorum. başaramıyorum. ruhumu, benin içine sıkıştırmaya çalışıyorum; olmuyor. her şey gibi bedenimin içinden de geçiyorum. ruhumu, yüreğime oturtamıyorum. uğraşıyorum. üzülüyorum. bekliyorum. hiçbir şey değişmiyor. zaman geçiyor, belki de hiç geçmiyor. ruhum, bedenimin refakatçisi oluyor. ama bütünleşemiyor. bir müddet sonra belki biraz daha önce... artık vazgeçiyorum.
söylemek istediğim birçok şey var. keşkelerimden yeni bir duvar örüyorum ruhuma. çok sözüm var kendime. ama zamanı geçmiş. duymuyor.

vazgeçiyorum sonra. dilimde kalan son kelime dökülüyor, "hoşça kal."

hoşçakal olacaklar sensiz olsun.... bir emre aydın şarkısıdır.

çakal saldırısında söylenen korkutma sözcüğü.

hoş görünen çakallar için kullanılan söz.

hoş kal.

hoş bir şekilde kalma temennisi olsa da çoğu kişinin hoşlanmayacağı cümlecik

dünyanın en acı sözcüğü..

gidenin kalan için sunduğu iyi temenni.

sevgili canfeza'nın bir sözünü bırakmak isterim. sana gel demediğim için pişman olmadım, ki sen de başka denizlere sallamıştın oltanı. seni öldürdüğüm için pişman olmadım, huzur içinde aldım voltamı.

çok hüzünlü bir kelime eğer gerçekten. sağlam bir hoşçakal, insanın boğazını fena düğümlüyor. altında çok anlam yatan, söyleyen kişiyi muhtemelen hoş kalamayacağı günlerin beklediği bir kelime
ama sen yine de hoşçakal.

bir veda sözüdür.

sözcüklerle aram hep iyi olmuştur. belki susam sokağı izlediğim yıllardan beri bu böyle. okumak benim için insan ırkının en büyük ve en görkemli icadıdır.

bu görkemin gölgesinde göz gözü görmez bir halde dolanırken bazı sözcüklerin diğerlerinden daha farklı duygular yaşattığını fark ettim bana.

sanırım bana söylendiğinde en olumsuz etkilendiğim sözlerden biri hoşça kal. evet, güzel bir veda sözü ama geri dönüşü yokmuş gibi geliyor her zaman.

birinden bu sözü duyunca son kez benimle konuşmuş, onu son kez görmüş, bu her neyse o sonmuş gibi hissediyorum. devamı olmayan bir söz sanki. burada her şey bitti demek. sen kendine hoşça bak, ben artık yokum demek gibi.

bir de hoş değil de hoşça kal. sanki o kadar da hoş olmana gerek yok, ben gidince. biraz hoş kalsan yeter demek gibi. içinde hem yersiz merhamet hem de sadist bir acı çektirme isteği varmış gibi.

çok uzattım yine. özetle; bana hoşça kal demeyin ama siz hoşça bakın zatınıza.

güncel gürsel artıktay'ın beğendiğim bi parçasının ismi.

“bu garip bir veda olacak
çünkü aslında hep içimdesin.”

hoşça kal'la başladı hoş çakal'la bitti delirten söz

bir nevi görüşürüz anlamı taşır ve onun yerine de kullanılabilir. ama hoşça kal ağır geliyor bana. sanki bir daha görüşemeyecekmişiz gibi de iyi kalmamı hoş kalmamı diliyor gibi. bi sonmuş gibi

bir kez söylemem gereken birine söyleyemedim. ondan sonra "güle güle" demem gereken insanlara bile söyledim. bu sebepten sanıyorum giden de olsam kalan da hep 'hoşça kal' derim ben.

o söyleyemediğime de hep içimden söyledim sonrasında...
“bu garip bir veda olacak
çünkü aslında hep içimdesin.”

ne zor böyle hissede hissede 'hoşça kal' demek.

şuraya çok güzel bir şiir bırakalım.
hoşça kal desin, işte gidiyorum desin, olacaklar sensiz olsun desin.

iyi temenniler içeren bir ayrılık cümlesi. iyi ol, hoş kal anlamında .

acı veren bir kelimedir. şairin dediği gibi "bir hoşça kala sığdırdı beni yere göğe sığdıramadığım."