içinde babanızın koştuğu bir anı

iki binlerin ortası. yan komşu -o zamanlar hâlâ müstakil evde oturuyoruz, keşke şimdi de otursak- bir köpek sahiplenmiş. ismini de kontes koymuş. ismi kibar ama kendisi biraz agresif olan köpek arkadaşımız, birgün yine babamı market dönüşünde köşede kıstırmış. baktım babam kendinden beklenmeyen bir performansla koşarak geliyor. dedim ki ev falan mı yanıyor ne bu telaş. baktım arkasında bizim kontes. karnıma ağrılar girdi gülmekten. babamın o halini her hatırladığımda gülüyorum.

bana bisiklet sürmeyi öğretirken peşimden koşardı düşmeyeyim diye.

yeğenim sürekli peşinden koşturur çiçeğimi.

küçükken arada bir parka gittiğimizde beni kovalamasını isterdim. arkama bakmadan kaçtığım için koştuğunu göremezdim ama koşuyodur heralde dimi?

3 sene önce okulda fenalaştığım zaman 1 saatlik yolu 20 dakikada gelip hastane kapısından girişi, dünyadaki en kırılgan ve en kıymetli şey benmişim ve beni bir tek o koruyabilirmiş gibi koşuşu.