içsel yolculuğa çıkan kişinin ardından bir tas su dökmek

geçen gün başıma gelen psikotradisyonel bir hadise. hergün derinleşen ekonomik krize karşı yemekten sonra odama çekilip elli tanesi kırk beş tl olan tealight mumları yakmış odamda doğru nefes egzersizleriyle yola çıkmışken, içeriden gelen oğlum gel meyve ye sesini hiç duymamış gibi yaparak son hızla nirvanaya doğru yardırmaktaydım. tam ilk partı tamamlamak üzereyken peder bey kime diyom olm ben diyerek içeri daldı. dinginliği ve huzuru aramak üzere yolculuğa çıktığımı ve bu yolu yalnız yürümem gerektiğini hatırlattım. bunun üzerine sevgili peder bey bir koşu banyodan bi tas suyu kaptığı gibi kafama boşalttı ve madem yola çıkıyon al sana bir tas su diyerek içeri gitti. krizde bile insana rahat yüzü yok azizim. neyse işte bu da böyle bi anımdı.

kızım nirvanaya çıktığında sırtına hırka al oralar soğuk olur şimdi diyen anne eylemi.

tam içsel yolculuğa çıkacağım, bir tas su dökenim yok.* tam odama kapanıyorum, yok çocuk ağladı, yok telefon çaldı, yok mail geldi derken bir ağız tadıyla içsel yolculuğa bile çıkamıyorum. (bkz: yazık bana)

ne zaman çıktım bilmiyorum, biraz kayboldum biraz kendimi buldum... su döktülerse habersizim, zira kendimden oldum.

böyle bir zamanda ardımdan değil de kafamdan aşağı bir tas su dökülmesini tercih ederim. hatta mümkünse bir kova olsun o su.
içselimden çok sıkıldım zira.

iyi niyet göstergesidir. tez zamanda geri dönesin mesajıdır. e sürekli içsel yolculukta olunmaz zira. elbet onun da bir sonu var.