ölen kişinin ardından hissedilenler

kaybettiğiniz kişi canınızdan bir parça gibiyse tarif etmesi imkansız acılar içinde bulursunuz kendinizi. aldığınız her nefes canınızı yakar, soluğunuz kesilir.

hayatın bize yaşattığı en büyük yanılsama budur belki de; sanıyoruz ki sevdiklerimiz sonsuza dek bizimle olacak.

acı. salt acı.
beraber yaşamayı öğrendiğin bir bıçak yarası gibi. soğuk havalarda sızlar ya dikişler onun gibi hiç beklenmeyen yerlerde sızlar kendini hatırlatır. alıştım diye kendini kandırırsın en fazla. yara hep aynı kalır sen değişirsin.

ölen anne ise yürek yanmasının ne olduğunu anlarsınız. ateş yutmuş gibi olursunuz. o ateşi atmak imkansızdır. azıcık hafiflemesi bile çok yıllar alır. ve artık annesiz kalırsınız telafisi yoktur. koruyucu melek gitmiştir. iyi günün olur paylaşayım dersin yoktur. kötü günün olur anlatayım dersin yoktur. sorunum var akıl alayım dersin yoktur. karşılıksız seni seven tek kişi artık yoktur. küçük bir çocuk olmak istersin bazen bakarsın yine yoktur. anne diye seslenirsin karşılık gelmez. sonra anlarsın yok artık.

eğer aynı evi paylaştığınız bir kişiyse bu, kaybın sabahı içinizdeki o boşluğu iliklerinize kadar hissedeceksiniz.

kelimelerle anlatılamayacak duygular.
anlatabildiğim gün editleyeceğim.

kabullenememe.. uzak bir ülkeye gitmiştir, bir yerlerde yaşıyordur o sadece göremeyeceksinizdir.

tarif edilemeyen hislerdir zorlamamak lazım, belki ilerde net ifade edilebilecek hislerdir.

ölüm ve ayrılık sonrası hissedilenler
(bkz: yas sonrası hissedilenler)

doldurulamaz bir boşluk.

iyi insandı rahmetlik.

sandalyeye asılı hırkasını görünce, yokluğuna alışamadan gayriihtiyari bir şekilde seslendiğinizde oluşan boşluk, kalabalıklar arasında gözleriniz onu aradığında hissettiğiniz tek şey pişmanlık oluyor aslında. daha fazla zaman geçirmeyip daha çok güzel cümleler kurmadığınıza, küs kaldığınız zamanlara üzülüyorsunuz aslında.

niye öldün ki, kırgınlığıdır.

kısa süreli bir sağırlık.