içten içe öldüğünü hissetmek

içinden bir ses sürekli sana olumsuz şeyleri aşılar. hep en kötüsüne layık olduğuna, hep kötüyü hep beterin de beterini hak ettiğini, iyiye ve güzel layık olmadığını hatırlatır bu ses. hele bu sesin sahibi annenizse bir başka öldürür mutsuzluk nidaları. sana manifest ettiği mutsuzluğu kötü kaderi hiç dillendirmemiş gibi bir de yüzsüzce neden böyle yapıyorsun der en ufak dışa vurumunda. intihar etmeye cesaret edemezsin ama içindeki o iğrenç seni öyle bir öldürür ki. içindeki ruhun bedeninden önce çürüdüğünü dahi fark edemezsin. gözyaşların bile yetmez bazen içindeki yangına. okyanuslarda boğulmak istersin. ciğerine dolan hava bile yakar canını. işte içten içe ölürsün…

çürüdüğünüzü de hissedersiniz bazen.
bir önceki evredir kendileri.
adam gibi bi hayat yaşamayalım zaten.
hıııııımıııınnaaaa!

asıl ölüm, hiçbir şey hissedemediğinde başlar bence. hissetmek yaşam belirtisidir.
öldüğünün farkındaysan, ölmemişsindir.

kısaca can çekişmek... ölmek bir anlık, öldüğünü hissetmek her saniye.

benim bu histen içim dışıma çıktı. yani içten içe değil , bağırıyor , haykırıyorum beden dilimle ruh halimle evet ben bir ölüyüm diyor ve ölümlü hayatımı bir güvercin tedirginliğinde yaşamaya çalışıyorum.