ihtiyaç anında gelen yabancılar

şimdi ve bundan sonra ara ara saçmalayarak başınıza ekşiyor olacağım haberiniz olsun.
zamansızca hayatınıza giren insanlar vardır. sanki bir daha çıkmayı istemiyormuş gibi yapan insanlar. oysa asıl inandırmak istedikleri kendileridir. birine sahip olmak isterler. sadece kendilerine ait olacak birine. ve ben her zaman kapılarımı sonuna kadar açarım bu insanlara. bağlanacağımı bildiğim için ilk başlarda isteksiz bir ev sahipliği yapar kelimelerim onlara.
zamanla onları anlamaya başlarım. ihtiyaç duydukları sevgiyi verir ve ne zamana kadar kalacakları konusunda tahminler yürütürüm. zira her biri ne yaptığını farkına vardığı ya da benim, eksikliğini hissettikleri şeyin bir yanılsaması olduğumu anladıkları da giderler. ne gidişlerinin ne de gelişlerinin benim için mahsuru yoktur. zaten ben de yabancılara ihtiyaç duyuyorum.
koşulsuz sevilmeye –aşk ile karıştırmayın- ,zamansız gelen gülümsemelere muhtaç hissettiğim için kucak açıyorum bu yabancılara. bir süre ortalarda gezinmelerine ve asla dâhil olamayacağım hayaller kurmalarına izin veriyorum. şahitlik etme fikrinin, yıllarca aradığım yuvanın bir yansıması tadında olduğunu itiraf etmeliyim.
yabancılar gözlerindeki perdeyi kaldırana kadar onları sarıp sarmalıyorum ve tepsi dolusu anne kurabiyesi yapıyorum. zamanı geldiğinde kendilerini daha iyi anlayıp yollarına devam etmelerini görmek, tıpkı yavrusu yuvadan uçan anne kuş gururu veriyor bana.