iki seçenek arasında kalmak

hayatın cilvesidir. bazen yıllarca bekleyip tek seçenek bile sunulmazken, bazen de seçenekler ardı ardına önümüze serilir. insan böyle zamanlarda şikayet bile edebilir ancak sonra hatırlar seçeneğinin hiç olmadığı günlerini. işte o zaman hangisini seçerse seçsin, eskisinden çok daha iyi bir hayatı olacağını anlar.

hiçbir seçenek sana hiçbir şeyin garantisini vermez. benim fikrim bu. seçeneklerden birisi bir seçenekten daha iyi olabilir ama seçeneği seçmek ile de bitmiyor olay. aksine seçeneği değerlendirmek asıl görev. yoksa?

ha, başlığı okuyunca seneler önce gazetede görüp defterime yapıştırdığım soru ve cevabı aklıma geldi. ekliyorum aşağıya:

seçenekler de öyle gibi. hangisi daha kolay, hangisi daha uygun, hangisi daha konforlu?
çıkıp da kimse demiyor: "seçenek seni istiyor mu ki seçeneği seçiyorsun?"

seçeneğe göre hayatı şekillendirmek lazım ki seçenek de seni istesin, öyle değil mi? yoksa?

nasıl olacak bu işler? hepsi de çıkmaz sokak. vah vah.

(bkz: 1334 seçenek isyanı)

büyük bir kararsızlık durumu.

(bkz: ikilem)

insandan bahsetmiyorsak * ikisini de alır geçerim. canım kendim, feda olsun bana.
iki insan arasında kalmam çünkü iki insanla aynı anda görüşmem.
sıradaki anketi alayım.

kararsız kalmayı hiç sevmiyorum. gerçi kim sever.

sevmiyorum işte. al şu memeyi em deseler, itiraz etmem.

seçenek çok olunca kafa bunalıyor.

olmamalı bunlar.

ya şundadır ya bunda, helvacının kı-zın-da diye sayarım, hangisi çıkarsa artık.

iki seçenek arasında kalan insandan iki seçeneğine de hayır gelmez.

birinciyi gerçekten isteseydi ikinci bir seçenek olmazdı.

her insan aynı zekada değil. bir çok insansın tek yol gördüğü yerde bir diğeri birden fazla seçenek görebilir.

toplumun istediği kişi olmakla olmak istediğimiz kişi olmak arasında kalınca kendi yolundan gidenlerin yalnız kalma, ötekileştirilme gibi mağduriyetleri ortaya çıkıyor.

bütün dünyaya kafa tutmak kolay bir olay değil.