ilkokulda aşı

kaçma planlarıyla, ağlayanlarla, cesur görünmeye çalışanlarla ama en çok da aşı sonrası tatil olmasıyla aklımızda kalan özlenen günlerdir. hatırlatan şeyse tüm ülkenin o günlere dönmüş olmasıdır.

aşı için gelenleri babamla tehdit etmiştim, işe yaramamıştı :(

hep kaçmaya çalışırdım ama sonunda yine de aşı olurdum.

(kaynak bulunca ekleyeceğim)
bildiğim kadarıyla tarihe karışan korku. ılkokulda olduğumuz aşıların yaşı düşürülmüş ve artık 4 yaşında yapılmaya başlanmış. bir sonraki aşı 13 yaşında olacakmış. yani ilkokul bitmiş olacak.

hiçbir zaman korkmadığım durum. annem hemşire olduğu için aşılamaya onlar gelirdi. ilk sırada hep ben olurdum, isteyerek. bir keresinde ilk bana yapmadı diye, ağlamıştım bir de. sonraki dönemlerde de kaçmadım aşı olurken. ama altına s**an biliyorum.

koca sınıfta 2-3 kişi ortalığı ayağa kaldırırdık.iki kişi birden tutardı kollarımızdan,en sonda biz olurduk aşı'yı.

öğretmene koala gibi yapışık biçimde vurulurdu. ağlamamaya çalışırdık ama işte 6 yaşındayız çocuğuz henüz. ilk aşı deneyimimiz ve canımız yanardı.

ilk aşım dahil korktuğumu hatırlamıyorum. aksine ortamdaki panik havası ve derslerin kaynaması hoşuma giderdi. okulda çıkan aşı dedikodularına içten içe sevinir, korkanlarla dalga geçerdim.

erkekliğe b.. surdurmeme gayreti daha cinsiyet olarak ulan ben erkeğimin farkına bile varmadan önce içgüdüsel olarak sahsimda bulunurdu. bunun yüzünden her aşı olunacağı zaman kendini yerden yere vuran ağlayarak sıraları kemiren sınıf arkadaşlarımı görsem her numara okunduğunda iğnenin bana bir adım daha yaklaştığını da farketsem ve korkudan içime içime de yapsam poker face imi takinir adamlar gibi aşımı olurdum suratta mimik olmaksızın.
zamanla bu poker face hali benim gerçek karakterim oldu ki bir yastan sonra aşı ile vücudumun her yerinde dart oynansa elimde çekirdekle hulyalara dalardim.

gözlerimiz dola dola uzatırdık kolumuzu. ağlasak dalga geçecekler, ağrıyı çeker sonra arkadaşlarımıza acımadı kii derdik... hiç özlemediğim günler