ilkokuldan görülmemiş bir davası olan tip

çocuklukta halledemediği bir meseleyi 30 yaşında halletmeye çalışan tiptir...

valla benim de karşılaşsam şöyle kafa göz girişmek istediğim tipler var. çocuktuk o zamanlar birader gel oturalım, hasret giderelim denilir elbette. ama öyle işte.

ilkokuldan nasıl bir davası olabilir insanın ne oldu sevdiğin kızın saçını mı çekti.

benimdir.
bütün sorumluluklarını 10 yaşında bir çocuğun (ben oluyorum) üzerine yıkıp gece gündüz matematik anlatan, tek göz evde yaşayıp da babasının içtiği sigaranın dumanı üzerine sindi diye küçücük bir kız çocuğunu tahtaya kaldırıp rencide eden, çantasını döküp saçıp bi de tokat patlatan (bu ben değilimdir), babası delirip sınıfı basınca korkudan altına sıçıp adamı uzaklaştırdıklarında bir de adam hakkında atıp tutan, küçücük çocuğu başka küçücük çocuklara hedef gösteren ve okul değiştirmek zorunda kalmasına neden olan, sınıfta kast sistemi kurup çalışkanlar, orta halliler, tembeller ve en tembeller sırası yapıp bir avuç çocuğu birbirine düşüren, hepimizin (52 kişiydik sınıfta) öyle veya böyle travması olan bir kadınla davam var evet. en el üstünde tutulan, sözümona gözde öğrenci olmam da kendisini öfkeyle anmamın önüne geçmiyor.

bak yazarken yine dellendim. insanın başarılı olma fobisi olur mu ya? bu manyak kadın yüzünden benim var mesela.

benim değil de başkalarının benimle olabilir belki.

küçükken tam bir serseriydim. sataşıp bulaşmadığım kimse kalmamıştır herhalde. çokça da sınıf arkadaşlarımı dövmüşlüğüm var. hocalar cidden iyi sabredip atmamışlar beni okuldan.*