inönü stadyumu

çarşı'nın efsane olduğu, beşiktaş'ın gerçek anlamda rakiplerine deplasmanı yaşattığı stat.

bir galatasaraylı olarak maç izlerken tedirgin olduğum rakiplere nefes aldırmayan stadyumdur.
seyirci maça ortak oluyordu güzel atmosferiyle yaşıyordu.

inönü stadyumu, 27 kasım 1947'de beşiktaş ile isveç'in aık solna takımı arasında oynanan maçla açılmıştır. bu stadyumdaki ilk golü de o zamanlar beşiktaş’ın futbolcusu olan süleyman seba atmıştır.

1947'de açılışında adı inönü stadyumu iken 1952'de siyasi nedenlerle adı mithatpaşa stadyumu'na çevrildi. mart 1974'te tekrar inönü stadyumu oldu.

beşiktaş'ın çoğu maça 1-0 önde başlamasını sağlayan stat. 500 kişi bağırınca bile müthiş ses çıkıyordu. vodafone stadyumu yerini dolduramadi.

beşiktaş futbol kulubünün yıkılan efsane stadıdır. bir çok hatıra ve olay taşıyan bir statdır.

"adını bile anmak istemediğim zat" diyen uzunun, tüm stadyumlar gibi yıktırdığı, yerlerine kapitalizmin sembollerinin adını verdiği stadyum. biz onu hep "ismet inönü" olarak hatırlayacağız.

hey gidi günler dedirtendir

inönü stadı yıkıldı çarşı da dağıldı. inönü stadyumu gerçek bir deplasman havası veriyordu.

tuvaletlerini saymazsak konumu ve görkemiyle türkiye'nin en güzel stadyumu bence.

(bkz: şeref bey stadyumu)

biz onu şeref stadı olarakta telaffuz ediyoruz.

burada ne günlerim geçti, yağmur çamur demedik her hafta oradaydık. büyük zaferler, acı hezimetler yaşadık.

ismi inönüyken ambiansı muhteşem bir stadyumdu bunu taraflı tarafsız kimse reddedemez.

sonra futbolun içine maddi çıkarlar girdiği için stadyumlar darpane, taraftarlar da müşteriye evrildi. o ambians kayboldu.

özledik, hem de çok.

çocukluğum, gençliğim ve aile evim...
böyle bir hissiyatı vardır.
önce kazan'da biraları yudumlarsın serin serin.
hafiften ısınmalar, ses açmalar. sonra kalabalıkla birlikte yolu kapatarak stada doğru dünyanın en güzel ağaçlı yolunu yürürsün.
arama-arama-turnike-arama sıralamasından sonra merdivenlerden çıkarsın ağır ağır...
işte karşında tam sahanın ortasında hizalanmış, dünya medyasına yön vermiş, rekorlar kırmış o efsane kapalı üst...
çıkarsın beton basamaklardan, maç öncesi futbolcuları çağırırsın.
o ara alen sete gelir.
ona hemen şakalı bir iki beste.
sonra maç başlamasına bir kaç kala kulakların tıkanır, ooooooooooo.....
hakem düdüğü çalar : şşşşşşşşşş
biiiiiir ikiiii üç!

işte o andan sonra 90 dakika dünyada değilsin.
üst'ü bölüp sağ sol hızlanmalar, kapalı altla karşılıklı bağırmalar, besteler...
of.
zaman makinesi getirin, özledim.



şundanım geldi.
çabuk.