insan her şeyi anlatamaz

bazen gücün yetmez . bazen kimse anlamaz . bazen yorulursun anlatamazsın. zaten kelimeler de her şeyi anlatmaya yetmez.

anlatamaz ama hani bi eşik vardır ya
etrafında kimseye saygı duyamazsın
kendine saygı duyamazsın
her şeyden koparsın
gülemezsin
enerjin yoktur
kendini gerçekleştirebilmeye bile mecalin yoktur öyle bi şeyler işte

tam olarak yaşadığım durum, anlatsam da duvara anlatmaktan farkı yok.kimse seni gerçekten anlayacak kadar sevmiyorsa ne yapmalı? kalkıp uzaya mı gitmeli?

anlatır , anlatır da bir şeyler hep eksik kalır be hocam.

insan her şeyi anlamaz.anlatamaza odaklanmayın.

nasıl anlatacaksın ki? anlatsan bir türlü anlatmasan başka türlü. bazen üzmemek için, bazen kırmamak için anlatmazsın. anlatıp daha da yaraları deşmeye, yüreği yakmaya, gözyaşlarına kıyamazsın. anlatmazsın işte. var gitsin yürek yansın, gözyaşları sel olsun, hayat cehennem olsun. o'na gelecek sana gelsin yeter ki.
belki de hayat artık ağırlığını çekmiştir üzerinden. zaman hafifleme vaktidir belki. anlatılamayanlar, söylenemeyenler, gerçekleşemeyenler ait olduğu yere, toprağın altına gitmelidir. anlatılamayanlar artık yüreği yakmaya değil, sonsuzluğa ve hiçliğe doğru yol alma vaktindedir.
insan anlatamaz işte. kıyamaz, sakınır, söylemek istemez. insan anlatamaz işte, yükü ağırlaştıkça ağırlaşır ve ezilir altında, yok olur gider meçhule...

bir iddia.
"insan her şeyi anlatamayabilir"se bir önerme. önermeye döndürerek entryi girimliyorum.

insanın anlatamadığı şeyler, karşısındaki insanla değil bizzat kendisiyle alakalıdır. kendimizi yargıladığımız bir durumu paylaşamayız çünkü karşımızdakinin de bizi yargılayacağına inanırız. kendimizi kötü hissettiğimiz, eksik ve kusurlu bulduğumuz yerlerimizi örtmek isteriz. hiç kimse o derin bir utanç duyduğu -yani acıdan beslenip melankoli geliştirmekten bahsetmiyorum- meseleyi şakır şukur açıp saçmak istemez.

terapi odasına giren bir insan iyileşmenin önündeki en büyük engelin işte bu dökülemeyen kısımlar olduğunu anlayıp üzerine gitmeye başladığında iyileşmeye başlar misal. birine en büyük kusurumuzu anlatıp kucaklandığımızda sevildiğimizi anlarız. mahrem olanı mahreme açmak gerektiğinden: "insan, her şeyi -herkese- anlatabilemez."