insan ırkının dünya'ya yakışmaması

(bkz: metastazlı kanser hücresi)

yakar, yıkar, yok eder. tüm canlıların yaşam alanlarına müdahele eder, dünyadaki tüm güzellikleri yok etmek için çabalar ve tüm bunları yaparken de kendisini haklı görür.

ınsan denen canlı geldiği yeri cehennem haline getirip başka diyarlarda cennetler uman bir zavallıdır.oysa dünya zaten onlarsız cennetin ta kendisi.

insan dünyadaki tek şerefli varlıktır. liseli ateist argümanlarla felsefe yapmayın kendinizle alakalı bir probleminiz varsa kafanıza sıkabilirsiniz

insanın dünyadaki en "şerefli" varlık olduğunu iddia etme sorunsalı var bir de. neye göre şerefli? mesela bir kelebeğe göre mi insan daha şerefli? kelebeğin şerefi neye göre ölçülerek "en şerefli" olanın insan olduğu tespiti yapılıyor? en "zeki" varlık olduğuna dair bir kesin sonuca da varılamaz, kuş beyinli kara karga diye güldüğümüz hayvan bile fizik yasalarını kullanarak şişenin içindeki suyu taş ile yükselterek içmeyi biliyor ki bu olayı insan varlığı ancak okulda aldığı eğitim sonrasında öğrenebiliyor. her neyse bu böyle uzar gider, insanın hep "en" olma "özel" olma derdi bitmez. bir zamanlar dinozorlar da böyle hissediyordu taa ki göz açıp kapayıncaya kadar yok olana dek.

dünya da sanki insansızken çok makul, çok sakin, çok barış dolu bir yerdi. ulan bütün hayvanlar birbirini diri diri paramparça edip mideye indiriyor be. çoğu hayvan kendi çocuğunu, kendi kardeşini yiyor. gene bu vahşiler vahşisi dünyada iyi insanlar merhamet, vicdan, insan hakları, doğa hakları, hayvan hakları diye ilkeler geliştirmiş. insanın doğaya baş zararı nüfus artışıdır ki en "masum" canlının nüfusu gereksiz artsın dünyanın başına bela olur. yeryüzünde bir tane kendinden başka bir canlıya acıyan, ona yardıma koşan bir tür gösterin insandan başka. insan dediğin zamanında hayvanlara merhametinden kendini ava ikna edebilmek için bile nice mitos geliştirmiş bir türdür. romantik romantik bok atıyor cahiller burada işte bir boktan haberleri olmadan!