insan kendini nerede aramalı sorusu

yani bazen çıkıyorum saatlerce eve gelmiyorum, peki ne mi yapıyorum?
yürüyorum efenim... sadece yürüyorum. bir yere varmadan ve bir yerden gelmeden, sadece yorulana kadar yürüyorum.
fiziki boyutu böyle olan ancak ruhani olarak asla yürümeyi bırakmadığın hadisedir.

önce ellerini kontrol etmeli. cep telefonun elindeyken veya gözlüklerin gözündeyken aramak gibi bir durum olmasın. nitekim bir anne, çocuğu kucağındayken onu arıyordu geçen bir videoda. dikkatli olun arkadaşlar. kilimlerin altını da çeklemeyi* unutmayın, birileri sizi halıların altına süpürmüş olabilir.

nerede düşürdüm diye bir yürüdüğün yerlere bak. çocukluğa doğru bir yerde bulursun.

musikide, şiirde, duyguları besleyen, duyguları dile getiren her şeyde. bazen yalnızlıkta bazen beraberlikte.
çünkü yaşamak budur. gerisi ölüm olur.

acaba kendini aramanın sonu var mı, bu eylemin sonucunda elde edebileceğimiz "bulabileceğimiz" bir şey gerçekten var mı?
ben hayatın bir arayış ve bu arayışın edinilecek bir amaç değil, arayışa; süreç olarak bakılıp bundan zevk almaya çalışmak olduğunu düşünenlerdenim. her alanda olduğu gibi arayış; kendimizi ararken de bitmeyecek. ve bunu bir amaç edinip bu arayışa yüklendiğimizde de bir şey öğrenemeyeceğimizi ve zevk alamayacağımızı düşünüyorum.
toparlayacak olursam bence insan kendini aramamalı, zaten eninde sonunda kendimizle geçirdiğimiz bu yolculuk bize özümüzü yavaş yavaş öğretecek, onun farklı yüzlerini farklı zamanlarda, farklı insanlarla, farklı mekanlarda gösterecek. bazen bunlar hoşumuza gidecek bazen tiksineceğiz ama arayış bu süreçte hiçbir zaman tatmin olmayacak. hep daha fazlasını isteyecek.
ayrıca yalnız vakit geçirmenin insanın kendi özünü daha az ortaya çıkardığını düşünüyorum, tabi ki bu da gerekli ama asıl öz daha çok diğer insanlara, olaylara, hissetiklerimize olan bakış açımız bence.

samanlıkta.

kendini bulmak bazı insanlar için samanlıkta iğne aramakla aynı çünkü.

aramamali. aradikca kayboluyo bulunmuyo insan*