insanı en çok acıtan şey nedir sorusu

yaşanması mümkünken yaşanmayan mutluluklar.

sunnet. evet.

genç yaşta ölüp gidenler...

çaresizlik... ötesi yok..
ek olarak kurban psikolojisi..

gözünün üstüne yumruğu vurmak isteyip vuramamak. osmanlı tokadını başından aşağı çatttt diye geçirmek isteyip imkan bulamamak. insanı çok çaresiz hissettiren bir durumdur ve çaresizlik çok zordur. hiç olmadı tavayla gerinip gelişine çenesinin altından hedef alıp vuramamak sakince.. bunlar çok örseler insanı. ben şiddet yanlısı biri de değilim!

benim için dünyada en değerli şeyler emek ve zamandır. bunların boşa gittiğini görmekse bu sorunun benim dünyamdaki yanıtıdır.

değer verdiğin birisi tarafından yok sayılma, emek verdiğin bir işin olmaması, haksızlığa uğraman acıtır ama en keskin acı, çok sevdiğin birini toprağa vermektir.

bir yalanı yasadıgını keşfetmektir.
aylarca karşılıklı "sevgilim" diye hitap edilen kişinin, ayrılırken "biz sevgili değildik" şeklinde beyanı, bu listeye top5'ten girer mesela.

......
yaklaşık 15 yıl sonra bir markette görmüştüm o'nu. elim ayağım titremiş, ne yapacağımı bilememiştim. şok geçiriyordum ayak üstü.
rafların arasında hem o'na yakın durmaya çalışıyor bir yandan da gizleniyordum. görünüp-görünmemek konusunda ikilemde kalmıştım.
dayanamadım sonra.
rafların arasından koridora bir adım attım ve iki tane kız çocuğu anneeeee diye bağıra bağıra geldiler sarıldılar mehtap'ın bacağına.
ben çocuklara bakarken aynı zamanda da yakalanmıştım.
o'da donup kalmıştı. öylece kitlendik birbirimize, birkaç saniye daha baktım gözlerine sonra da başımla küçük bir selamlayıp koşar adım çıktım. bir parka oturdum ve kaç saat ağladım bilmiyorum.

çeşit çeşit sebepler, olaylar, sözler ya da imalar acıtır insanı elbet.
ben hayatım boyunca hiç bu kadar üzüldüğümü hatırlamıyorum. fiziksel anlamda can yanması nedir ben o gün, o parkta gördüm ve yaşadım.
mezhepsel saçmalıklardan dolayı, evlenmelerine izin verilmeyen lise aşıklarıydık biz. çocuktuk tanıştığımızda.
velhasılı nasip olmadı.
dolayısı ile bu başlık için benim tanımım, mümkün iken, insan eliyle namümkün hale getirilen bir çift sevdadır diyeceğim.
kafa ütülediysek affola.

ölüm arkadaşlar ölüm! yerim sizin ılık götlü duygusallıklarınızı.
en kıymetlilerinizden birinin kucağınızda ölmesi kadar acı bir şey yok.

aşk acısı çekemiyorum mesela artık, para kaybetmek, istediğim işin olmaması, yalnızlık falan koymuyor. reddedilmenin, hayal kırıklığının esamesi okunmuyor bazı acıların yanında. beynim otomatik olarak; ulan benim babam kucağımda öldü buna mı üzüleceğim, cevabını yapıştırıyor.

akil hastanesinde yattim. buyuk tramvaydi.
hayatimin iki doneminde fakirlikle sinandim. buyuk tramvaydi.
en samimi iki arkadasimi ve iki babami kaybettim. cok buyuk tramvaydi. hala ara ara gozlerim dolar onlara.

ama benim hayattaki en buyuk tramvam uyurken bile el ele tutustugum esimi kaybetmekti.

kabullenmek. bir şeyler bitmiştir artık.

akp'nin iktidar olduğu ülkede yaşamak.

kendini değersiz, yalnız, çaresiz ve anlaşılmıyor hissettiği o an…. tarafımdan cevabı olan.

artık şiddeti yükseldikçe bu hissin yok olmak istiyor insan mesela.

teknik işkence.

kaldırımda yırtık pırtık bir kıyafetle oturmuş tarhana çorbası içerken, hızla geçen ferrari'nin su sıçratması ve sağ koltukta da sevgilinin oturması.
yengem sert istiyor, adamda ise tarhana. bat dünya bat. god damn yengeler. yazık o adama. pulbiber döküyor ince ince.

tam olarak anlasilamamak ya da yanlis anlasilmak.

birini yaşarken kendin için öldürmek. buraya kadar geldiyse konu o insan başta tanıdığınız insan olmuyor hiçbir zaman.

tanım: cevaben, olmamasına razıyım. yeter ki olacakmış gibi olmasın diyeceğim sorudur.

beklentiler. insanı en çok kendi eylemlerinin sonucunda beklemek acıtır, en çok kendine zararı dokunur. yanlış kişilere ömür vermek acıtır. birisine aslında muhtaç değilken bağlanmak acıtır. fedakarsanız canınız yanar. sürekli yanlış tarafından anlaşılıyorsanız da yanar. güvenmek de canımı yakabilirsin demektir. he bi de diş ağrısı çok acıtıyor, spordan sonra da bileklerim. gene hastane yolcusu oldum çok iyi.