insanın ara sıra dedesini çok özlüyor olması

ben doğmadan çok önce genç yaşta vefat etmiş. ara ara aklıma gelir. keşke tanışabilseydim.

ben de yetişemedim kısa yaşamlarına katılmaya. özlemek için gerekli şeylere sahip değilim. olsa olsa tanışmış olmayı isteyebilirim ancak. ama ihtiyarlara tahammül edebilme süremin ve kapasitemin tamamını babaannemde tükettim.

birini hiç görmedim. birini yakından tanıdım. kanser olunca bizde kaldı. ameliyat olduğunda annem rapor alıp refakatçısı oldu. özlüyor muyum?
çok konuşmazdı. bir kere, ben altı yedi yaşındayım, ne düşündü, kimi gördü bilmem, elimi tutmuş yan yana yürüyoruz. durdu. "oğlum cordarone" dedi. "bir gün sana şooo karı fahişelik yapıyormuş derlerse allah yardımcısı olsun de sen ötee tarafa savuş" diye öğüt verdi. okula bile gitmiyordum, hiç unutmadım.
arada görsem iyi olurdu be.