insanın doğuştan hamal olması

evet, bu bir gerçek. hepimiz bedenlerini ölene dek taşımakla yükümlü birer hamalız.
bahsettiğim şey teolojik bir noktaya varmıyor yahut orpheusçu falan da değilim. sabah sosis yedim zaten.

düşününce insan enayi gibi hissetmekten alıkoyamıyor kendini. yahu acıkıyorum karnımı doyurmanın derdine düşüyorum, üşüyorum bir kat giysi derdine düşüyorum, kirli hissediyorum kendimi temizlemenin derdine düşüyorum. ve bunların hepsini birlikte düşündüğümde ise ortada ölene dek uğraşmakla, ilgilenmekle cezalandırıldığım bir beden olduğunu görüyorum. bunun mükafatına gelince, belki şanslıysan hayattan çok çok az bir miktar ve tatmin etmeyecek kadar uzak aralıklarla keyif almak. cümlenin başındaki şanslıysan kelimesi mühim.

sözün özü birçoğumuz enayiyiz, neyse ki ben annesi üzülmesin diye intihar etmeyenler derneğinin genel kurulundayım. ve isviçre beni vatandaşlığa kabul ederse bu karamsar düşüncelerimden en kısa zamanda vazgeçebilecek kadar da türkiyede yaşıyorum heheheh. ulaşılabilirliğin bu noktadaki etkisini düşünmek belki biraz olsun düşüncenin seyrini değiştirir ama her halükârda yaşamanın yoruculuğuna varabiliriz, bu otobüs oraya gidiyor çünkü. selam ve acıyorum beni taşıyan dize ile.