insanın kişisel saadetinden daha önemli olan şey

allah'a inanmak, kul olmak mı? mutlu olamadıktan sonra dindar olmanın da bir anlamı yok. mutlu bir ateist olmak, mutlu olmayı beceremeyen bir dindar olmaktan iyidir sanırım. gerçi beceriksizlik baki olduktan sonra ateist de olsam mutsuz olmayı becerirdim ben. işte kendime ait bir beceri. ne güzel... hiç başına gelmesini istemediğin, sende olmasını istemediğin lanet özelliklere sahip oluyorsun ondan sonra da kendi kendine "ama bu benim kişisel gelişim skalam için bir sıçrama tahtası" diye ezik ezik şeyler uyduruyorsun. oysa beceriksizin tekisin işte.

28 yıldır loop'a düşüp kalmak...

mutlu olamayacaksam niye geldim dünyaya? ahiret mutluluğunu istemiyorum ben. kaldı ki onun da nasip olmayacağı aşikar. en adi zalim caniler bile affedilir, şefaat olunur onlara ama bize merhamet edilmez, cehenneme postalanırız biz. o zalimlerin de dünyada yapıp ettikleri şeyler yanlarına kâr kalır. dinmiş, diyanetmiş, adaletmiş. hepsi çıkar, ikiyüzlülük, para, bağnazlık ve grup kimliği üzerine kurulu.

yolunu buluyor herkes ve hiçbir ilke de önemli değil. sonsuza kadar yansak ne olacak ki bir de bunu anlamıyorum. hiçbir şeyi anlamıyorum anlamak da istemiyorum. inansan da boş inanmasan da. ben böyle imtihan görmedim.

dişisel saadetidir *