insanlar havada uçtu ama yerde öldüler

kanove isimli bir sanatçının parçası. yeni keşfettim.
sözleri ise şöyle;
ne denli inansam da kelimelerim inançsız
ne sevincin ne kanın vaizliğini saydım
yol ayrımından ibaretti zihnimin düşüşü
şu temmuz akşamında canıma ne kadar uzaksın

içime dökme artık gülüşünü
dünya özlediğimiz kadar yakın göğsümüze
şimdi bir karıncayı öldürdüğüne ağlamış çocukluğum
yaşaması için ne gerektiyse yaptım ayşe

bu deniz en başından müsaitti taşmaya
bu şarkı en başından müsaitti susmaya
bir yıldız en başında söylemişti
yanmak istemem dedi
herkesin gözü önünde attılar aşağı

canım en başından müsaitti hançerine
bitmiyor dualar
bitmiyor bu savaş
gözünde ölmek istemediğim bir yaşantı saklı
yine de gecеye sırladığım bir infilaktır; aşk
onarmak değil

ve baktıkça sana tеrtemiz bir melek düştü dünyaya
gülümsedi tanrılar, çıldırtan bir gururla
sen, karanlık ormanlara düşen o yüce ışık
sen bereketi öpüşlerin
bal eden hayat yükümü, uzakta ol istediğin kadar
kendimden bile yakınsın bana