insanlardan nefret eder hale gelmek

85 milyonluk ülkede hiç aklı başında insan yok mu anlamadım gitti. kadınıyla erkeğiyle büyük çoğunluk kafadan sakat akli dengesi yerinde olmayan insan topluluğu var.

bana doğru yaklaşan biri olursa hızla uzaklaşıyorum ya soru soruyor ya para istiyor. benden başka herkes her konuda bilgili bana işimi öğretiyorlar. bazı yaşlılar çürük beyinleriyle öğüt verip orama burama dokunmaya çalışıyorlar. çoğu genç kız fok balığı gibi konuşuyor. mümkün olduğu kadar az insanla muhatap oluyorum.

aslında arkadaş olduklarınız bile içten içe kıskanç ve kötü niyetli insanlar çıkıyor. kendilerinden başkasını sevmiyorlar, yalnızlıktan korktukları için rol yapıyorlar. her yer dengesiz dolu, en ufak olayda sorun çıkarmaya meyilliler. bir insana uyarıda bulunmak bile tehlikeli hale geldi, cinsiyetçi değilim ama dışarıda erkeklerle konuşup soru bile sormuyorum. hemen sinirlenip kavga edeceklermiş gibi duruyor bir çoğu. kadınlarda da benzeri durumlar var. kısaca yalnız kaldıkça sorunlarımın azaldığını fark ediyorum.

en sevdiğin tarafından sevilmeyince gayet normal gelen hâldir. olabilir.

nefret çok güçlü bir söylem. sevmek lazım. ilk başta da kendini sevmekle antremanını yapmalı.

aptallıkları ile kurnazlıkları arasında gidip gelir, hangisinden nefret edeceğinizi şaşırtır

nefretin bile bir önem atfetme biçimi olduğunu çok iyi bilenler nefret etmez, edemez. kendine bu düşkünlüğü yakıştıramaz zira.

telif hakkı ihlali yaşamadan kullanabileceğiniz sloganımı sizlere armağan ediyorum:
"nefret etme, s..tir et."

bir yaşam felsefesi.