insanlardan nefret etmeye başlanılan an

toplumun size değer vermemesi ile başlayan andır.

hayatı ben mi değiştireceğim diye düşünme,herkes senin gibi düşündüğü için hayat böyle.

insan olmadıklarına kanaat getirildiği andır.

büyümeye başladığın andır.

beni ara ara yoklar.

bir an olarak yaşamadım bunu ama bende de mevcut bu durum.
kırıldıkça vazgeçtim ben sevmeye çalışmaktan. kırılmak, kırıldıkça vazgeçmek gibi ifade edince naif geliyor kulağa ama böyle naif kırılmışlıklardan bahsetmiyorum. baya ağzımıza ettiler.
(gene şükür elbette, şükretmemeye de korkarım artık. hayat bu, ağzım olaydı da etselerdi diyecek hale getirir insanı)

nefret denebilecek kadar güçlü bir duygu mu bilmiyorum ama kırıp dökme arzusuyla doluyum. gerçek mana da hulk (hani şu yeşil dev) gibi bir şeyleri almak fırlatmak, insanlara denk getirmek biraz hasar vermek geçiyor içimden. gene kendi başım yanar diye allah korkusu temelinde bir vazgeçişle yapmıyorum. bide biraz bir denedim, hayallerdeki o arzusu duyulan rahatlığı vermiyor bir şeyler fırlatmak.
o yüzden de kabuğuma çekildim. mecbur kalmadıkça konuşmuyorum kimseyle. çok sıkışınca buraya gelip içime dökecek bir başlık arıyorum ve yazıyorum. yetmiyor ama yazıyorum.
insanlara anlam veremiyorum, hayattan ve diğer insanlardan bekledikleri davranışları kimseye göstermeden öylece durup hayat adil değil, evren beni sevmiyor gibi zükümsonik cümleler kuruyorlar. işte mesela tam bu noktada o şahsın kafasına bir masa geçirmek istiyorum.
bu sadece bir örnek elbette, iki yersiz laf bir mutsuz surat gördük diye küsmedik insanlara.
dünya bitsin istiyorum artık, bulunduğum konumdan, ilerleyemeyişimden, insanlara maruz kalmaktan, mecburen insanlarla birlikte, aynı ortamda yaşamak zorunda kalmaktan nefret ediyorum. hah bak bu nefret işte, insanları bilmem de insanlar yüzünden yaşadığım bu hissiyattan etimle kemiğimle nefret ediyorum.

yargıladıkları, hevesini kursağında bıraktıkları, küçümsedikleri her an.

bazı güzel geçen günlerin gecelerinde hissederim bu hissi. mesela bugün. önce iş yerinde daha sonra akrabalarla bolca vakit geçirdiğim güzel bir gündü aslında ama gece oldu herkes kabuğuna çekildi ve ben o an onların sağlıklı olmasını ama yarın onları yeniden görmemeyi istedim. sanki herkesten biraz uzaklassam ve özlesem düzelir bu durum. ben her gün kendimi değiştirmeye çalışıyorum sanıyorum ama belki de bana her geçen gün aynı lafları ve aynı tavırları sergilediklerine şahit olduğum insanlar da gün geçtikçe değiştiklerini sanıyordur. ben adım adım iyiye gittigimi sanarken yolun daha çok başında olduğumu fark ediyorum ve bu hem gerçekten midemi bulandıyor hem de her şeyi unutup kimseyi umursamayıp yok olasım geliyor.

belki de uykum gelmiştir bilemiyorum