insanları mutlu etmenin çok kolay olması

ne olur yani sabah yolda hiç tanımadığınız insanlara gülümseyerek günaydın deseniz?
ne olur yani arkadaşlarınızı gördüğünüzde bugün çok güzelsin deseniz, iyi ki benim arkadaşımsın deseniz, onlara durup dururken onları ne kadar sevdiğinizi ve sizin için çok önemli olduklarını söyleseniz?
ne olur yani bir akrabanızı ya da bir süredir görüşmediğiniz bir arkadaşınızı arayıp onu çok özlediğinizi söyleseniz?
iyilik ve gülümsemek bulaşıcıyken, ne olur yani insanları mutlu ederek siz de bir zincirin ilk ya da herhangi bir halkası olsanız?
çok mu zor lan?
yazan: polyanna

mutlu etmek kolay , memnun etmek zor.
kendimi mutlu edemezken insanları mutlu edememek o kadar da dert değil.

like this...

katılmadığım beyan.

millete 'bugün ne kadar güzelsin' diyecekmişiz.
ulan bu ülkede selam vermek bile suç.

biri bana sırıtarak günaydın dese " ne sırtarıyon lan şaftı kaymış merzifon eşşeği gibi " derim. bizim coğrafyada yemez bu.

doğru tespit.

geçenlerde, yılbaşı günü annemle yürürken epeyce yaşlı, şık bir hanım geliyordu karşıdan. gülümsüyor bir de tatlı tatlı. yanımızdan geçerken bize "iyi yıllar" dedi gülümseyerek. biz de ona dedik falan... insanın içine bir umut yerleşiyor böyle ufak şeylerde. birileri hâlâ insanlığını ve değerlerini yitirmemiş diye memnun oluyorsun. bir sıcaklık yayılıyor bedene *

demem o ki insanlara gülümsemek, teşekkür etmek, iyi dileklerde bulunmak bile güzel bir güven ve mutluluk hissi yaşatıyor. bu kadar ufak ve bedava şeylerden faydalanıp birbirimizi sevindirmek dururken "güldü, kesin iş atıyor" noktasına işi getirmek aptallığına nasıl yenildi bu toplum, merak ediyorum.