insanları yok edecek tuş olsa basar mısın sorunsalı

tuşu yerine sokarım, basmak neymiş.
yeter bu toprağın, doğanın ve hayvanların bizden çektiği.
emin olun, onlara bizden iyi bakarlar.

sinirlenirsem basarım.
özür dilerim.

düşünmeden kırana kadar basarım o derece.

basmam. annem icin yasiyorum.

basmam.

koca insanlığı yok etmek de ne ola?

çok isteyen kendi tuşuna bassın.
o zaman, o kişi için her şey yok olur nasılsa.

ama yine de tuşun yakınımda olmasını istemem. şeytan doldurur moldurur falan, allah muhafaza.*

basmak?
magmaya kadar sokarım o tuşu o kadar diyorum.

düğmeleri karıştırabilirim kusura bakmayın.

hayır tabi ki. daha radyasyondan etkilenmeyen binlerce mini kapsülü uzaya fırlatacağız. kapsüllerin içindeki küf mantarları olur da uygun bir gezegene düşerse orada hayatı başlatacak.

tuş nerede olur ki muhtemelen acaba?

bir arkadaşım soruyor.

basmayı sadece bir kere düşündüm.

bazen akif paşa gibi bir adem tahayyül ediyorum.

"insanoğlunun ortaya çıkışıyla insanlık yok oldu gitti. bu bakımdan insana yokluğun çocukları denilse yeridir."

basardım galiba, herkes rahat ederdi.

arkadaşlar bastım ben o tuşa. çok kızgındım kendime hakim olamadım, kusuruma bakmayın. adil olacak. şüpheniz olmasın. panik yapabilirsiniz ama sıılov moşın olsun lütfen..

tuşa basan basmış zaten bizlik bir şey yok, sonuçlarını hep birlikte göreceğiz.

bazıları için evet.. ve ancak, tuşa basmadan önce, insanlık adına hangi neden ve gerekçelerle bunu yaptığımı (kişisel bir mesele olmadığını) açıkladığım, bir metin yayınlar sorumluluğu üstlenir, kamuoyunu bilgilendiririm.

öyle bir tuş geliştirilmeli ki, basıldığı anda yeryüzündeki ırk, dil, din ayırt etmeksizin kötülük peşindeki bütün insanları uzay boşluğuna çeksin ki dünya iyilere kalsın.

öyle bir tuş yok. olsa da bana bastirmazlar. oldu da "tamam sıra sende baş basacaksan" derlerse basmam.

insanlardan cok buyuk kotulukler gordum bu hayatta.
simdi oturup anlatsam bunca kotulukten sonra nasıl hala gulumseyebiliyorsun hayatta diye sasırır, anlattıklarıma aglamaya baslarsınız. ciddiyim.
ama insanlıgı yok et butonuna asla basmam. oyle bir secenegim varsa insanlıgı kkurtarmak icin elimden geleni hep yaparım. bu dunyada kotuluk kadar iyilik de var. cok kotu insanlar kadar melek gibi insanlar da var.
hz isa yı oldurmeye kalktıklarında "tanrım, onları affet, bilmiyorlar" diyor ya, ben de asırı kotuluge maruz kaldıgımda hep aynısını dusunurum: bilmiyorlar, onları farkındalık ver, onları affet.
persepolis animasyonunda kız cok buyuk kotuluk gorur. annenaesine der ki "bazen kendini korumak icin kotulukten baska yolun kalmıyor." annenesi der ki "insanlar sana kotuluk yaptıgında onların aptal oldugunu dusun. farklı bir yol hep vardır." ben hep anneanne gibi dusundum bu hayatta.
bu dunyada beni cok baglayan kisisel bi sey pek yok.. insanlardan yana sansızım, herkes gidici oldugunu gosterdi bana. ama ben ısrarla insanlıga inanıyorum.. asla insanlıgı yok etmem, bilakis son anıma kadar kurtarmak icin elimden geleni yaparım.

insanların tanrıcılık oynama merakı beni şaşırtıyor. nedense insanın hep hayati konular hakkında sorgulanamaz bir gücü arzuladığını düşünüyorum. karar verme yetisi sınırsız olan bir yaratım olmaya o kadar odaklıyız ki, ana detayları kaçırıyoruz.
insan, aklın ötesinde bir karar mekanizmasını üstenebilecek özelliklerle yaratılmadı. insanlar böyle bir güce sahip olsaydı, dünya su an ki halinden 62728289 kat daha kötü bir yer olurdu. su baslıga yazılmış cevaplardan yeterince belli oluyor zaten.

düşünmem bile anında basarım.

yok olacağımı bilsem de basarım. basarım abi. gerekirse üstüne otururum bu uğurda parmağımı kırarım ama basarım