insanların çoğunun hayat amacı olmaması

türkiye'de de bolca bulunan isteksiz insan grubudur. genelde sabah uyanınca instagram'a bakar, akşama kadar televizyon izler ve youtube'dan da 2 video izler ve uyur. spor yapmaya üşenir, sanat yapmak istemez. kendini geliştirdiği bir alan yoktur. sabahtan akşama bilgisayar oyunu oynayan birinin bile geliştiği bir iş varken o sadece yapanları izler.

yanlış anlaşılmasın karışmak haddime değil ancak böyle insanları görmeye de dayanamıyorum doğrusu. belki de kimisinin içinde bir sporcu, kimisinin içinde bir ressam, kimisinin içinde bir besteci yatıyor. ve bir şeylerde gelişmek o insanlara acayip zevk verirdi. ancak bu tip bir yaşantı insanı depresyona, hatta belki de intihara kadar sürükleyebilir.

bu gerçekten de üzücü bir durum. bu insanlar hem yeteneklerinin farkında olmadığı için kendini yeteneksiz sanar, hem de gerçek mutluluğa, gelişmenin ve başarmanın verdiği o güzel hazza asla ulaşamaz. bu yazımda da bu tip insanlara değinmek, onların hayatlarını değiştirmek için hala zamana sahip olduklarını hatırlatmak istedim.

amacım asla nefret kusmak veya küçümsemek değildi, umarım istediğim şekilde yazabilmişimdir ve format dışına çıkmamışımdır. yazım hataları için de ayrıca özür dilerim.

sonuna kadar katıldığım önermedir. ayrıca arkadaşı, bunu naif ve saygı çerçevesinde ifadesi ve güzel anlatımı için tebrik ederim. bu biraz insanların her şeyi maddiyata bağlaması kanısı ile kemikleşmiş bir durum. evet çoğu hatta her şey maddiyata bakıyor fakat bu ülkede maddi konulardaki halimiz ortada ve düzelecek hal de ortalıklarda gözükmüyor. ama ben de bu amaç konusunda zorlansam da çoğu zaman bir şeyler yapmamak bizi daha da çok çıkmaza götürecektir. kendi çapımızda okuma, bir şeyler öğrenme eylemlerimizi ve isteğimizi diri tutmaya çalışmak, sağlıklı kalmak ve bu kadar iç sıkıntısının yanına müebbet mahkumu olduğumuz bu dünyada varoluş sancısının yanına bedensel acılar da eklememek için spor yapmak gibi faaliyetlerde bulunmaya mecburuz. kısacası minimalist keyiflere mecburuz. yoksa hücre hapsinden öteye geçmez hayat! ne olursa olsun arada avluya voltaya çıkmak şart.

amaç var araç yok.

başka hayatları harcamaktır onların amacı. (bkz: psikovampir)

günün manşetine şehit haberleri düşüyorken ne kadar yaşayacağımız belli değilken bizi sevenler için silkelenmeli diyorum.
büyük amaçlar bulana kadar küçük amaçlara sarılmalı.
birilerine dua etmekle başlayabiliriz. şu an duaya muhtaç bir çok insan vardır. yakını hasta olanlar vardır. yakını yaralı insanlar vardır.

(bkz: nihilizm)

amacı olanların amacının değeri tartışılır.

eskiden ben de çok takılırdım bu amaç meselesine. şimdi mi? illa bir amaç gerekliliği görmüyorum valla. tek amacım anı yaşamak.

anlam kendi örmeniz gereken bir kazaktır. bu nedenle nihai bir anlam olmasa dahi olduğuna inanan veya bir şekilde anlam üretenlerin hayat doyumu anlamsızlıkla boğuşanlara göre daha yüksektir. yani ne yapın ne edin o anlamı bulun, bulamıyorsanız yaratın.

dünya nimetlerini boka çeviren organizmalar. sadece biyolojik varlıkları dünyaya katkı sağlıyor.

'insanların çoğu' ndan kaç kişi ile yüz yüze mülakat yapıldı da bu sonuca varıldı merak ettirendir. belki insanların bir hayat amacı vardır da size söylemiyorlardır. siz kimsiniz tam olarak? neden size bu açıklama yapılacak? kendinden başka herkesi ve herşeyi küçümsemek için bu kadar yazı yazmaya gerek yok.

''böyle insanları görmeye de dayanamıyorum doğrusu''

aynen. ben de.

amaç her zaman vardır. yaşamayı istemek de, istememek de bir amaçtır. aldığın nefes ise araç. ancak buradaki detay şudur. ülkedeki pek çok kişi (ki bu sayı milyonlar edebilir), artık umutlarını yitirme eşiğinde, hatta bazıları o eşiği de geçmiş bulunuyor. bu kolay bir durum değildir. bireyi yorar ve hayat kalitesini düşürür.

bir kısmı da cesurca, ona düştüğünü düşündüğü şeyi yapar, hayatına son verir.

kendini anlayamamaktır. ya da nasıl anlayacağını bilememektir. hayat amacını bulamayan insanlar, bana göre kendine hep haksızlık etmiş ve gerekli gereksiz fedakârlıklar yaptıklarından dolayı, bir nevi kendini hor görme, yok sayma gibi durumlar olduğundan, kendini önemsemediğin için hayat amacını bulamamışsındır. görmen, duyman, hissetmen ve en önemlisi kendine değer vermen, kendinin farkına varman, kendini de anlamaya çalışmaya başladığın an, hayattaki amacını göreceksin, anlayacaksın ve hissedeceksindir zaten.

hayat amacım yok çünkü o amaca ulaşmak için elimde bir hayat yok. sürekli hayaller kurdum kendi içimde. hayallerimin tam nokta atışına yaklaşırken hayatım nakavt etti beni. ben bu hayatı istemiyorum.

hayat amaçları vardır ama farkında değildirler. hayatın en önemli amacı hayatı devam ettirmektir. ölmemek için çaba gösteriyorsanız bir amacınız vardır. öyle çok uhrevi veya idealist amaçlara gerek yok. işten çıkıp ölmeden eve ulaşıp uyuyabilirsem bugün amacıma ulaşmış olurum. bakış açına göre bana taocu, zen budist, düz adam diyebilirsin ama o senin gerçekliğindir beni bağlamaz.

dünyaya belirli bir motivasyonla gelmedikleri hatta dünyaya gelmeyi sevmedikleri için olabilir. ne yapsınlar.üstteki yazarın dediği gibi yaşamanın amacı hayatı devam ettitmektir.

inan bana hepimizin amacı var.
herkes uyurken bir şeylerin hayalini kuruyor.

ama asgari ücretle geçinen insanlardan hayal kurmalarını ve gerçekleştirmelerini bekleyemeyiz sanırım.

evet çoğunun amacı yok, çünkü amaç edinmek zordur; kararlılık, irade ve çaba ister. amacın uğruna elini taşın altına sokman ve kendini yorman gerekir. insanlar amaç edinmek yerine ona buna sarmayı tercih ediyor, o yüzden günümüzün en önemli hastalıklarından birisi vesvese, takıntı. eğer hizmet etmezsen bir şeylere, en sonunda kendini hasta edersin ve o hastalığını etrafına da bulaştırırsın.

amaç var, araç yok.


kendi adıma konuşmuyorum.

(bkz: geldiği gibi yaşamak)

olmaz olur mu?!
tek parça kalmaya çalışıyorum. çok çaba gerektiren bir şey şahsen. ölürken de aynı performansı sürdürebilirsem görevim tamamlanmış olacak -ki gidişata göre zor gibi-

çokomelli not: kurallara uyan bir vatandaş olduğum içün* ehliyet almaya karar verdim. dua edin de ilk seferde alamayıp pes edeyim.