insanların gerçek yüzünü sonradan görmek

herşeyin kamuflaj olduğunu anlamaktır. ilk başlarda anlamazsın ne olduğunu ne kadar iyi birisi dersin. sonra herşey tersine döner sevinirsin kurtulduğuna.

sonradan görme olduğunuza işaret eder.

eh, hepimiz maske takmıyor muyuz? gerçek yüzümüz hep maskelerin arkasında saklı zaten. her zaman istediği gibi davranabilen kaç kişi var şu alemde?

bunun üzüntüsünü sonradan yaşamamak için, baştan biraz mesafe iyidir. hemen inanıp, samimi olup, gün gelip her şeyin farklı olduğunu öğrenmek büyük hezimet. zaten bir insan ne kadar oynayabilir? illa bir noktada kendisini belli eder. o yüzden sınır iyidir.

insanı değmeyecek bir kişi için o kadar emek verdiğine pişman eder. o insanın ne olduğunu görseniz bile iş işten geçmiş, canınız yanmıştır artık.

hayatın en normal durumudur. aslında bu, "gerçek yüz" değil, zamanın getirisidir bir yerde. yolda hergun karşı karşıya gelip birbirimizi teğet geçtiğimiz insanların, farklı durumlarda ne tepki vereceğini elbette bilemeyiz, gerek de yok. insanlar tanışır, kaynasir, birlikte geçirilen vakit süreleri ve farklı deneyimler arttıkça da farklı tepkilerine ya da; uzun süre için bir iletişim söz konusu olduğunda, zaman içindeki değişim ve dönüşümüne şahit oluruz. beklemediğimiz bir durumla karşılaştığımızda da karşımızdakinin "iki yüzlü" ya da "maskeli" olarak tanımlarız.
istisnalar olabilir. sırtlanlar konu dışıdır.

ilk baktığınızda görürsünüz de anlaması zaman alır.

gördünüz dimi gerçek yüzümü, yaa öyle işte. ne kadar güzelim. görenler bilir. canım kendim

niye hep kötü tarafı gerçek yüz kabul edilir?

iyi tarafları görünce hiç yorum yapılmaz da, kötü taraflar ortaya çıkınca gerçek yüzünü gördük falan filan. insanın kusursuz bir varlık olduğunu size kim söyledi ki? bilmiyor muydun yani bu gerçeği?

(bkz: şapka düştü kel göründü)