insanların mutlu olmasını kaldıramayan insanlar

bugün sözlüğe üşüşmüşler.

fesat insanlardır.

böyle insanlar maalesef varlar ve ben hala bu insanların varlığına alışamadım. bence ciddi bir psikolojik rahatsızlık, profesyonel anlamda destek almakta fayda var.

mutluluğunu başkasının mutsuzluğu üzerine kurmuşsa ters mıktanıslanma yapar

genelde yaptıklarını ınstagram'dan "görsünler" diye paylaşan insanların serzenişi. oraya gittik, buraya geldik, şunu yedik, aman şöyle mutluyuz, aman kocam beni nasıl seviyorum, vay efendim karım için ölürüm, yeni koltuk takımı, çantamı gördünüz mü, kahve keyfi, görümcemle dedikodutime vs vs.

bazı kem gözlü insanlar vardır kendisi mutlu olmadığı gibi başkasının mutlu olmasını da istemez fesat ibneler. neyse sakinim.

gerçek olgunluğa erişememiş insan müsvetteleridir. ben ağlıyorsam herkes ağlamalı kafasindadirlar.evren onların hatrına döndüğü yanilsamalarina sahiptirler. gerçek mutluluğun bireysel değil komün yaşandığını anladiklarinda iş işten geçmiş olacaktir.(çoğu anlamadan göçecekler)

mutlu olunca üretemiyorum o yüzden mutsuzluğu kıskanırım genelde

efendim?

ben böyle bir insanım. ne zaman sokakta, sınıfta, iş yerinde ya da her hangi bir yerde mutlu (en azından öyle görünen) bir insan görsem birdenbire içimi huzursuzluk kaplıyor. o mutlu insanı monoton hayatın zorunluluğundan ötürü rutin bir şekilde görüyorsam ondan nefret etmeye başlarım. yüzünü gördüğümde tiksinirim. hatta kafamda yeterince kurduktan sonra en büyük düşmanımmış gibi hissederim.

hatta bazen gündelik hayatımda gördüğüm birisi bile olmayabilir. yüzünü bile görmemiş olabilirim. iyi hissettiğini bilmek bile kendimi kötü hissettirebilir. mutlu olman, gülümsüyor olman, şu dünyada yüzünde neşenin kırıntısının olması benim bunu kaldıramıyor oluşum kadar toksik.

mutluluk duygusu bir odaya bile sinmişse mutluluk bende bir fobi duygusu oluşturduğu için o oda da bulunmak istemem. irrasyonel bir şekilde mutluluktan hoşlanmıyorum ve tiksiniyorum kendimi mutlu hissettiğim kısa ve küçük anlarda bile buna yabancılık çekerim ve anlamlandıramam. sadece başkalarının mutluluğu değil kendi mutluluğumla da derdim var.

ek olarak mutsuz insanları da sevmiyorum. onların yanında normal hissediyorum. belki mutluluk ile ilgili değildir, hm? bilmiyorum.

belki kıskançlıktır, belki psikoseksüel gelişim dönemimdeki zart zürt ile ilgili patolojik bir vaka ya da sadece mantıksız bir hâldir.

mutlu olduğunu göze sokmaya çalışan insanların hüsnü kuruntusu, insanlar sizin mutlu olmanızı kaldıramıyor değil, o yaşadığınız şeyin mutluluk olmadığını biliyor.

kendi sorunlarıdır. bu hasetlikle yaşanmaz.