intihara meyilli birini terk etmek

çok acımasızca bir şeydir, ben yaşadım. allah kimseye yaşatmasın.

intihara meyilli biriyle aşırı bag kurmak yanlıştır. sonra beni terk edersen bunu yaparım diye tehdit edip sizi de tutsak eder.

ancak bağı kuran kişi de meyilli kişinin kırılganlığını kullanıp caklallık yapmış ona da müstehak. yiyin birbirinizi.

doğru eylemdir.
intihara meyilli tiplerin "intihara meyilli tip" olmanın ekmeğini yediğini fark etmişsinizdir.
herkese "sen benim son tutunacak dalımsın" ayağı yapar, yollarına bakar, en azından çoğunluğu.
gariptir, genelde de hiçbir derdi olmayan erkekler bu rollere girer zaten.
hiçbir şey yapmadan bütün ortamlarda vicdanlıların empatisini, kaynağını sömürmek bu arkadaşlarda bi alışkanlık olur.
yanınıza gelip somurturlar saatlerce.

bu adamlara, kardeş bak bensiz de yaşayabilirsin demeniz lazım. terk etmeniz lazım. vicdanınız ile bi ilişki yürütüp sevgilinizin vs ebeveyni olmayın.
sizin işiniz değil bunlar.
yeter da.

cem yılmaz’a bir arkadaşı sormuş, “ senin gösterine annemle babamı getirsem acaba gülerler mi?” cem yılmaz da “ daha önce güldüler mi?” demiş.

eğer kayıtlara geçmiş bir girişim varsa durum başkadır ama diğer türlü bilemiyorum altan.

buradan bir yazar zamanında bipolar bir kadını kullanıp atacağım acaba bu riske girmeye değer mi diye sormuştu bana! iğrençsiniz lan siz. her hücrenize kadar leş gibisiniz!

bak işte onlar da yazmış. gitme demişler.

ben ne yaparım sensiz.

kendinize yapacağınız en büyük iyilik. ha intihar etti ha edecek, benim yüzümden mi olacak, en ufak şeyde ya kendine bir şey yaparsa hissinden kurtulursunuz. böyle birinin doktoru olamazsınız. sizin hayatınızı da cehenneme çevirir. ölecek olan az ötede ölsün.

zor bir durum, umarım kimse canına kıymaya meyilli olmaz. bir şekilde tedavi almasını sağladıktan sonra duruma göre ayrılırdım diye düşünüyorum. benim gibi birini sebep gösterip canına kıyarsa, sebebi olmasam dahi muhtemelen aşırı etkilenirim. umarım kimsenin başına gelmez.

beni ettiler aga.... intihar ettim de olmedim.

herkes kendi yaşadığı kadar biliyor hayatı. doğrular ve yanlışlar aslında kişiye özel bu hayatta. sadece kendi hayatınızdan yola çıkarak ve de empati kurmaya çalışarak olayları özümsemek çok zor. teoride kafada kurulan ile pratikte hayatta yaşananlar bambaşka.

ben buna benzer bir ilişki yaşadım. ayrılırsam intihar edeceği söylemiyle üzerimde çok büyük bir psikolojik şiddet uygulandı. aylarca bu olayı kafamda kurdum, çok fazla senaryo ürettim. vicdan ve benliğim arasında çok mücadele ettim. psikolojim o kadar bozuldu ki uzunca bir süre doğru bir karar veremedim.

uzun uğraşlarım sonunda bu psikolojik şiddetten kurtuldum. üzerinden uzun zaman geçti. bildiğim kadarıyla herhangi bir girişimde bulunmadı ve kendisi hala hayatta.

diyeceğim şu ki; bu düşüncede biri için birey olarak sizin yapacağınız hiçbir şey yok. sadece tedavi olmaya yönlendirebilirsiniz. sizin sorumluluk ya da suçluluk hissedeceğiniz bir olay değil bu. tamamen kişiyi bağlayacak bir durum.

yaptım. maalesef falan demeyeceğim. bu insanlar hastalıklarını falan öne sürüp ya da intihar etme ihtimallerini öne sürüp sizi ellerinde tutmaya çalışıyorlar ama bu çok yanlış. ben mutlu değilsem ilişkide ayrılırım,mutlu olmadığım kişiye de katlanmam.

intihara meyilli birini, merhametin yüzünden terk edememek... peki sorarım o beni intihara sürükleyecek kadar çaresiz bırakıyorsa? neden hayatlarımız kumar masasında? niye sürekli böyle aptal saptal seçimler yapmak zorundayız? ben terk ettim diye intihar edeceğine, neden ilişki yürümedi diye kendine sorsa daha iyi olmaz mı? hayatımıza pozitif insanlar girsin ya, ben yeterince negatif çalıştırıyorum zaten birde vicdan azabı çekmek istemiyorum.

bak işte niye birlikte oluyorsun madem ayrilicaksin onun sorularıyla baş edemiyceksin neden birlikte oluyorsun da karisindakini ümit verip bir darbede sen indiriyorsun neden yani böyle insanlar s*refszidir . ( nokta )

söyleyeceklerim için umarım birilerinin gönlü kırılmaz.
senelerce intihar hep aklımın bir köşesindeydi. o sıralarda sevdim, sevildim, kalbim kırıldı, çaresizlikten boğuldum.
ama hayatımdaki insanlara çok kötü anlarım hariç asla bahsetmedim. 1 kere denedim, annemin bile haberi olmadı. ben istemedim çünkü.
bu arada endişenecek olanlar için söylüyorum, ben yaşamayı seviyorum dostlarım. acısıyla ve neşesiyle. ölmekten korkarım ben artık.
her neyse konumuza dönelim.
yakın zamanda çok yakın bir kız arkadaşım vardı ve arkadaş ortamıma sokmuştum. sürekli intihardan bahsederdi. 25 aralık doğum günüydü ve doğum gününde intihar edeceğinden bahsetti. ona ne kadar üzüleceğimi çok anlattım. öyle bir intihar edeceğim ki, cesedimi teşhis edemeyeceksiniz derdi.
kendisi için her yolu denediğimden emin olduktan sonra yararı olup olmadığına baktım ve bir karara vardım. iletişimi çok katı bir biçimde kestim. intihar ediyorsan et, gönlüm burkulur ama 2 hafta sonra gülmeye devam ederim dedim. hala konuşmuyoruz ama intihar etmedi. sizi sevenleri bu korkuyla yaşatmaya hakkınız yok.
ben "tosbağa ben intiharı çok düşünüyorum, yapmak istemiyorum ama aklımdan çıkmıyor" diyeni de gördüm. kendisi hala hayatımda ve çok mutlu. bahsetmek istediğim şu, yardım istemek ayrı intihar edeceğim diyerek nefes aldırmamak ayrı.

psikoloğu değilseniz sorumlu olmayacağınız durumdur.

her insan önce kendisi için yaşar, yaşamalı. eğer ilişkide zarar görüyorsanız kendiniz için en iyisini seçmek hakkınız.

bundan yıllar önce hem aile dostumuzun oğlu hem de arkadaşımız olan bir kişi vardı. benden yaklaşık 3-4 yaş büyüktü. daha çok ablamlarla arkadaştı ben pek anlaşamazdım, hatta kavgaya varalebilecek tartışmalarımız olurdu. lise dönemimde kafayı bana takmış, haberim yok. ablamla konuşmuş vs. ben diyorum olmaz öyle şey. onlar diyor "bir denesen belki.." en gıcık tavsiye de budur bence, nefretlik durum. ailesi ile de yakınız, silkip atamıyorum.
sonra iş ablamdan da çıktı, bizim evde artık herkes biliyor ahmet'in bana vurgun olduğunu. kabus gibi günler başladı benim için. annem hariç evdeki bütün kadınlar ahmet'e bir şans vermediğim için beni suzan avcı ilan ediyor evde. annem de feminik oldugundan değil, ahmet'ten tiksindigi için bana destek.gshsdh daha 16 yaşındayım ve bunlarla uğraşıyorum.

derken olay aile içi dramadan çıktı, ahmet'in ailesi de öğrenmiş ve bayılmışlar bu duruma. babasını da hiç sevmezdim ahmet'in. o konuşurken de ağzına kürekle vurasım gelirdi, aynı ahmet gibi... annesi ayrı, kız kardeşi ayrı zır deli; bize her geldiklerinde bana "gelin" ihtimasi geçiyorlar. sıkıntı.

abimin eşi beni hiç sevmezdi, tabii o da ahmetçi. jsjdjd. ne ukalalığım kalıyordu ne kendimi beğenmişliğim ne de daha iyisini mi bulacaksın sankiliğim... yahu 16 yaşında olduğumu kimseye anlatamıyorum.

neyse bir gün ahmet'in annesi aramış bizi, lise devam ediyor tabii benim, anneme demiş ki, biz kız istemeye geliyoruz. annem de gelmeyin, benim kız istemiyor demiş.

tam kurtuldum artık daha konusu açılmaz derken, ahmetcik intihar etmiş...

o ahmetçi tayfanin ( ablamlar, yengem, ahmet'in ailesi) bana uyguladığı tarife insanın dudağını uçuklatan cinsten. her şey benim yüzümden. kimse ahmet'in ne kadar lelele bir hıyar olduğunu hatırlamıyor ama ben gaddar oldum, kalpsiz oldum, ketum oldum, "senin sonun ne olacak merak ediyorum" denilen şahıs oldum... ahmet'in ailesi bize küstü.
hiç mi vicdanın sızlamıyo?r diye soruyor yengem. fafssh

what?
ahmet benim sevgilim değildi.
ben 16-17 yaşındaydım.
ahmet'e ümit vermek şöyle dursun, anlaşamıyorduk bile.
evet ahmet'i kendime hiç yakıştıramıyordum, mütevazı olamayacağım bu konuda.
benle ne ilgisi var, tamamen benim dışımda gelişiyor her şey ve ben kontrolüm dışında gelişen bu kaosa girmeyi reddediyorum sadece. hakkım bu.

ahmet'in başarısız intihar girişiminde kabak benim başıma patlamıştı. hem de hiçbir şey yapmadığım hâlde.
kimse ahmet'in ne kadar saplantılı, ipsiz sapsız, lelele bir tip olduğundan bahsetmedi.

ben kabul edip hayatımı karartsam herkes çok memnun olacaktı.

bu kör duygusallık ve romantizmden tiksiniyorum.