iş yerindeki ilk gün

giyim kurallarının değil, internet hızının önem kazandığı gündür. nitekim altta eşofman, üstte gömlek, sesim geliyor mu derken gün bitmiştir.

hele ki, başka bir iş yerinden geldiysen bu yaban ellere, daha da mahzun olur insan. herkesin birbirini tanıması, senin yabancı olman.

akşam olunca çöken hüzünle yarışır, ilk iş günü.

hani, kim sigara içmeye çıkacak benimle? yemekte kim oturacak yanıma? hadi gel kahve alıp gelelim diyen olmicak mı?

küçük bir kadrodan oluşan küçük bir şirketti.
hiç çalışmamıştım o zamana kadar. babam biz sana bakamıyor muyuz diyip kafe tarzı yerlerde izin vermemişti.
o gün o kadar heyecanlıydım ki.
herkes birbirini tanıyor, iyi kötü birbirleri ile zaman geçiriyor felan acaba yalnız kalır mıyım? acaba severler mi? falan düşüncesi sarmıştı etrafımı.
kahvaltı hazırlandı sonra ben de açım ama utandıgımdan tokum demiştim.
o gün çok garip bir gündü.
aslında çok önceden gitmiştim görüşmeye ama haftalar geçmesine rağmen patron unutmamıştı hatta niye geldiğinde gelip hemen başlamadın diye de samimi davranmıştı.