isa'nın tanrı olduğuna inanacak kadar saf olmak

senin benim gibi eli ayağı ikişer gözü kulağı olan, yiyip içip dışkılayan bilisiz bir marangozun allah olduğuna inanacak derecede aklını kaybetmek. işin ilginç yanı böyle bir başka nebi yok.

gerçekten saflıktır. zira isa tanrı değil, tanrının oğludur.

(bkz: haydaaaa)

ben sizin babanız hakkında böyle konuşsam hoşunuza gider mi?

baba hadi çarmıhını al, buradan da gidiyoruz. öbür tarafa gidelim, pesah zamanı hem. yalnız lütfen yahuda hakkında ileri geri konuşma artık.

hz. isa’yı biz tanrı olarak görmüyor olabiliriz, bu bizim görüşümüz ve inancımız. hz. isa’nın tanrının oğlu olduğuna inananlar var, bunlar da onların görüşü ve inancı. böyle önyargılı ve aşağılar dille bu tarz konuları ele alırsak elimize ne geçecek ki? bir hristiyan görürsün ve konusu açılırsa sence bir insanın tanrı ya da tanrının oğlu olamayacağını söylersin, kendince “saygılı bir biçimde” açıklarsın. ona bir şey demem. böyle eleştireceksek dinleri senin inandığın dine de saflık diyen çıkar, sonra sen de kırılırsın. gerek yok.
tanım: hoşgörü sahibi olamamış * yazarımızın ağzından çıkmış beyan.

size bir doz kültür tarihi yazıyorum.
lütfen nevzat kaya'yı takip edin. youtube'dan karşılaştırmalı edebiyat ve kültür tarihi derslerini izleyin.
hz isa inancı baba-oğul-kutsal ruh triologysidir, üçlemedir. kökleri taa antik babil ve antik yunan'a kadar giden bir mitostur. şimdi nevzat kaya ile tanışmanın tam sırası.

nevzat kaya youtube

çoğunlukla ayı ikiye ayırdığına inanılan peygamberin dinine inananların garipseyip, böyle düşünen insanları sınıflandırmaları.

ikide bir böyle; insanların inandığı şeyleri yargılayan saçma başlıklar açılıyor. lütfen başka bir şeylerle uğraşın. saçma sapan başlık açacak kadar boş olmayın.

bunu yazan kişi bir müslümansa üzücü, herhangi bir inanç ile kendini tanımlamıyorsa daha da üzücüdür.
çünkü müslüman birisi kendi kutsalına laf söylenmesine katlanamaz. bu doğaldır. ama başka birinin kutsalı için sırf kendi doğruluğunun dışında diye aşağılayıcı konuşuyorsa çelişiyordur çünkü kimse dini yaymayı kendine görev edinemez. empati yoksunu olan kişinin inanç ile ilişkisi ise bir nebze kırılgandır.
eğer kendini sonunu “ist” ile biten bir düşünceye bağlıyorsa kişi, o dinin ve dönemin tarihsel boyutu ile ilgilenmek zorundadır. çünkü inanmak için mantıklı bir sebep olmadığını düşünen kişi inanmamak için de mantıksal çıkarımlara ihtiyaç duymalıdır. aksi halde bu da çelişkidir.
yanlış anlaşılmayı düzelteyim; tanrı’nın doğrudan isa ile özdeşleştiği inancı hristiyanlar için bir genelleme değildir. teslis inancından gelen bir tartışmadır. isa dünyada iken tanrı’nın oğlu olup kutsal ruhun somutlaması mıdır? isa yalnızca bir insan yani beşer olarak mı dünyada bulunmuştur? oğlu olarak tanrının kendisini mi temsil ediyordur?
bu teolojik tartışma orta çağ siyaset felsefesinin içine işlemiştir. orta okul-lise din bilgisiyle insanlarla dalga geçmeyin.

argümanın yanlış olduğuna değinmiyorum ancak ibrahimi dinlerinin hepsinde buna inanılır mı noktaları bulmak mümkün. ama ne yapalım bu coğrafyada yaşamış insanların dini olmuş hıristiyanlığa da islama gösterilmesi istenilen saygıyı gösterelim.

tanrı degil ama onun oglu olduguna inaniyorlar bakire meryemin durup dururken hamile kalması ilginc bir durum babası kim bunun? tanrı diyorlar.

bugün sözlüğün hz. isa ile alıp veremediği var herhalde. her şey bitti sıra peygamberlere mi geldi? işiniz yok mu sizin?

hıristiyanlıkta teslis/üçleme inancı vardır. isa yalnızca tanrının oğlu değil aynı zamanda tanrıdır. ruhulkudus de tanridir. bunu bilmeyecek kadar cahil cuhela gelmiş burada ahkam kesiyor. bir kez daha söylüyorum iyi dinleyin. birkaç marjinal mezhep haricinde hiristiyanlar isa'nın oğul tanrı olduguna inanır. zaten tanrı oğlu ister istemez tanrıdır. isa baba tanrıdan çok daha baskın ve popülerdir. bir insanın allah olduğuna inanan birinin bu inancına saygi duymak zorunda değilim. ayrıca müslüman da degilim. cahil olup bileni cahil sanmak nasıl bir suursuzluktur. bugün ben çıkıp ben de allah'ım, kuzenim de allah desem saygı duyacak misin ? hayır. öyleyse konuşma.

bir gün birisi de çıkıp, "muhammed'in burak isimli at ile miraca çıktığına inanacak kadar saf olmak" diye bir başlık açabilir. dikkatli olmak lazım bu konularda.

bir insanın tanrı olduğuna inanma özgürlüğü, buna inanan insanı gülünç bulma özgürlüğünden niye daha kutsal olsun ki?

buna benzer bir komedi skeçi izlemiştim; joseph marangozhanede arkadaşlarıyla çalışıyormuş. öğle yemek molasında arkadaşlarına karım meryem hamile demiş. birden alkışlar, tebrikler vs. ama dur bir dakika çocuğun babası ben değilim deyince birden bir duraksama, noluyo lan tarzı bakışmalar. kimmiş lan karını hamile bırakan gidip hesabını soralımlar vs., cık demiş joseph soramazsınız. böyle bir şeydi, malesef lost in translation ama gerçekten komikti.

saflıkla suçlanmamalı. bu teslis inancının getirdiği birşey. şu girdide bahsettik: #837358. bir kere teslis olgusu varsa bu durumun izlerinin eski ahitte de olması gerekir. halbuki tevrat böyle bir şey yok ve buna ilişkin en ufak bir iz de yok.

peki teslis olgusuna kuran-kerim ne şekilde cevap veriyor ?

ı









yani tevrat ile kuran-ı kerim arasında tevhid açısından bir tutarlılık bulunurken, hristiyan teolojisi bundan ayrıksı bir duruma vücut vermiştir. özetle kişi saflıkla suçlanmamalı. kişi islamı kabul etmeyebilir. bogomil mezhebindeki (bkz: bogomilizm) gibi hz. isa'nın son peygamber olduğunu ve tanrının oğlu olmadığını belirtmesi de mümkün. fakat teslis'in teolojik bir sorun olduğu kişiye anlatılmalı.

inanca saygı, düşünceye özgürlük demek istediğim durum.

olaya saflık olarak bakılacaksa; peygamberinin ayı yardığına, göklere yükseldiğine inanan insanlar kadar saf olmaktır.

bana kalırsa inanç özgürlüğü var tabii. isteyen istediğine inanabilir.

babasız doğduğuna inanıyorsun da buna mı inanamıyorsun?

güneş kültü: tanrı, insan şekline girerek yeryüzüne iner ve insanların günahlarını sırtlanarak pharmakos(günah keçisi) olarak insanlığın kurtuluşu için kendini bir direkte feda eder. tıpkı güneş'in ışığını yeryüzüne yansıtması gibi.
ay kültü: tanrı, insan şekline girmez tam tersine insanlar arkasından peygamber seçerek dinini anlatır. tanrı'nın insan şekline girmesi, kabul edilemez bir şirk durumudur. tıpkı ay'ın güneş'in ışığını yansıtması gibi.
yüzyıllardır "isa tanrı mı, peygamber mi?" tatavasının arka planı budur aslında.